Πόσο σημαντική είναι η αυτοπειθαρχία στη δουλειά;

Το ξέρεις το κλισέ: ότι αν έχεις αυτοπειθαρχία μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου -άρα να πετύχεις οπουδήποτε. Ότι αν μπορούσες από μόνη σου να βάλεις φρένο στις παρορμήσεις και στους πειρασμούς, στις εύκολες ανταμοιβές και τις βιαστικές λύσεις, θα ήσουν ήδη εκεί που ήθελες, αναξαρτήτως του τι εμπόδια σου βάζει η ζωή -ή οι άλλοι.

Για χρόνια ήμουν πολύ δύσπιστη απέναντι σ' αυτή τη λογική. Για χρόνια επαναστατούσε το μέσα μου, που είχε ζήσει ήδη τρεις δεκαετίες αυτοπειθαρχίας και, για να το πω με λίγα λόγια, σα να μην έβλεπε πια το λόγο. Πίστευα και υποστήριζα πια ότι η αυτοπειθαρχία ως δεξιότητα και ως "μυς" είναι κάτι ξερό και τεχνητό, ότι μεγαλύτερη σημασία έχει το αν στ' αλήθεια θέλεις το στόχο που έχεις βάλει ή το αν φοβάσαι τόσο πολύ να τον πετύχεις που βάζεις η ίδια εμπόδια στον εαυτό σου, π.χ. Ότι αν αυτά (και μερικά άλλα, ψυχολογικά) μπουν στη θέση τους, τότε η αυτοπειθαρχία βγαίνει από το τραπέζι, δε χρειάζεται να τη συζητάμε καν, είναι ας πούμε κεκτημένη.

Τελευταία, όμως, θες το freelancing, θες η ανατροφή ενός παιδιού, άρχισα να αναθεωρώ. Και, όχι τυχαία, βρέθηκαν μπροστά μου την ίδια μέρα δύο άρθρα που με βοήθησαν να δώσω σχήμα σ' αυτή την αναθεώρηση, το γιατί και το πώς της. Το ένα είναι γραμμένο από την Penelope Trunk, που λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι όλα τα πράγματα που λες ότι θα έκανες αν ήσουν εκατομμυριούχος και δε χρειαζόταν να δουλεύεις πια, θα μπορούσες να τα κάνεις και τώρα, αρκεί να είχες λίγη παραπάνω αυτοπειθαρχία -και να έβαζες προτεραιότητες, αλλά κι αυτό μια μορφή αυτοπειθαρχίας είναι.

So here we are, back where I said I did not want to go: self-discipline is a muscle you have to work on each day. And you have to pick what’s most important to you because you can’t have self-discipline to accomplish everything, and successful navigation of adult life requires us to give up a lot.

Ναι, το έκανα το τεστ και ναι, αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι εν πολλοίς έχει δίκιο.

Το δεύτερο άρθρο, που μόνο έμμεσα αναφέρεται στην ενήλικη καριέρα, αλλά είναι ίσως ακόμα περισσότερο πειστικό, το έγραψε η Laura Markham, την οποία ίσως θα ξέρετε ότι θεωρώ ως την καλύτερη παιδαγωγική φωνή στο χάος του ίντερνετ. Η Markham, λοιπόν, αναλύει το φοβερό πείραμα με τα ζαχαρωτά, που έγινε πριν μερικά χρόνια σε μικρά παιδάκια. Και ομολογεί ότι για χρόνια ήταν δύσπιστη γύρω από την αξία της αυτοπειθαρχίας, όσο κι εγώ.

I admit that when I first heard about this experiment I thought it was a bit cruel, and I wondered why we read so much into it. After all, what if the child doesn’t like marshmallows, or doesn't WANT the second cookie?  And who cares if they can resist eating the first one?

But here's the thing. Once we find a treat the child likes, virtually all young children want the second treat, so the question becomes whether the child can manage his impulses in order to meet his own goals.  The treat experiment is useful because it shows us whether the child has developed his rational frontal cortex sufficiently to regulate his emotions, anxiety, and impulsive responses.  This huge accomplishment is an indicator of the child’s emerging self-mastery, which allows him, in turn, to master the world.

Και καταλήγει:

the marshmallow test predicts academic achievement better than IQ does. Forty years later the kids who succeeded at managing their impulses in the face of temptation are thinner, healthier, wealthier and more accomplished.  But what matters to me is that they're happier. Which isn't so surprising, given that their lives work better. Clearly, there's something important here for all parents to understand.

The Marshmallow test isn't just about the ability to "delay gratification," as it is often described. And it isn't about "self discipline" in the sense that Alfie Kohn defines it: "marshalling one’s willpower to accomplish things that are generally regarded as desirable." As Mischel says, it measures a child's ability to manage his "hot emotions" so that he can make a given situation work for him and reach his OWN goals.  It’s easy to see why the ability to control their impulses helps kids become happier.  A child who can regulate his emotions can control his behavior so he's more likely to get what he wants out of life.

Άρα; Είναι απλώς το ζήτημα να εξασκηθείς στο να κλείνεις το facebook όταν πρέπει να συγκεντρωθείς στη δουλειά, να κάνεις το πιο δύσκολο πράγμα πρώτο κάθε πρωί, να θυσιάσεις τα πράγματα που χρειάζεται να θυσιάσεις για να αφιερώσεις χρόνο και ενέργεια στα άλλα που πρέπει να γίνουν;

Όχι.

Χρειάζονται, φυσικά, όλα αυτά, αλλά προηγείται μια προϋπόθεση: χρειάζεται να βρεις το ζαχαρωτό που σ' αρέσει και που για χάρη του αξίζει να εξασκείς κάθε μέρα ακόμα κι αυτόν τον άχαρο μυ.