TITL155301969_11

Ουφ, πολλές γυναίκες στη δουλειά (ή πόσο σεξιστής μπορεί να γίνει ένας δημοσιογράφος;)

Κατηγορίες: Μη κατηγοριοποιημένο, Νέα

Όσοι ξέρουν από καλό management, λένε πως ποτέ δεν αφήνεις πολλές γυναίκες μόνες σ’ έναν εργασιακό χώρο, δίχως να βάλεις ανάμεσα τους κάποιον (ταλαίπωρο) άντρα που λειτουργεί εξισορροπητικά. Διαφορετικά, είναι ζήτημα χρόνου να πλακωθούν οι γυναίκες μεταξύ τους για γελοίους ανταγωνισμούς και η δουλειά να πάει κατά διαόλου. Τώρα λοιπόν που άδειασε μια θέση στο υπουργείο εργασίας, ας χώσει εκεί ο Πρωθυπουργός κάποιο αρσενικό, ώστε να πάψει η γελοία πολεμική κατάσταση που επικρατούσε ως χθες με τις υπουργίνες, τις αναπληρώτριες και τις υφυπουργίνες.

Διότι για όσους δεν το ξέρετε, η Έφη δεν μιλούσε στην Ράνια, η Ράνια δεν μιλούσε στην Θεανώ και η Θεανώ δεν μιλά στην Έφη. (Ο Πετρόπουλος φαίνεται ότι έχει κρυφτεί σε μια γωνιά άλλου κτιρίου και κάνει το κορόιδο, όχι αδίκως ο άνθρωπος μέσα σε τέτοια θύελλα.) Όχι ότι με νοιάζουν οι σχέσεις ανάμεσα στις κυβερνητικές (που υπουργοποιήθηκαν με ταγάρια κι τώρα είναι μέσα στο εισαγόμενο συνολάκι και το μπότοξ), τα επισημαίνω για το εύρυθμο της λειτουργίας αυτού του ρημαδιασμένου του υπουργείου εργασίας που έχει τα ασφαλιστικά μας και τα εργασιακά μας. Δεν παίζουμε μ’ αυτά.

Έτσι ξεκινάει το σημερινό άρθρο του δημοσιογράφου Δημήτρη Καμπουράκη στo liberal.gr και εμείς εδώ στο Women On Top αποφασίσαμε ότι ίσως είναι καιρός να μην αφήνουμε άλλα τέτοια άρθρα να περνάνε ασχολίαστα. Φυσικά το άρθρο του κύριου Καμπουράκη μπορεί να περιέχει και σωστά στοιχεία και η άποψή του στο πολιτικό θέμα που προσπαθεί να θίξει να είναι έγκυρη. Δυστυχώς δε θα δώσουμε ποτέ βάρος σ' αυτό, όχι επειδή (όπως, φαντάζομαι, πιστεύει) οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, τι να καταλάβουν άλλωστε, αλλά επειδή το θέμα μας εδώ είναι άλλο: είναι ο τρόπος που χωρίς κανένα φραγμό αναπαράγουν τα στερεότυπά τους για τις γυναίκες και τους άντρες στη δουλεια δημόσια πρόσωπα, που κανονικά έχουν το ρόλο να απευθυνθούν σε ένα ευρύ κοινό, αλλά για κάποιο άγνωστο σ' εμάς λόγο γράφουν σαν να συνομιλούν με ανθρώπους που ακόμα θεωρούν ότι οι γυναίκες δε χρειάζεται να ψηφίζουν.

Στερεότυπα έχουμε όλοι μας. Ακόμα κι εμείς που δουλεύουμε για την ισότητα, σκοντάφτουμε πάνω τους κάθε μέρα. Επειδή όμως ζούμε στο 2018, σε μια διεθνή κοινωνία όπου τα θέματα φύλου παίρνουν σιγά σιγά τη βαρύτητα που τους αναλογεί, κι επειδή θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας, ως νοήμονες άνθρωποι, για να φέρουμε μια θετική αλλαγή στον κόσμο, αναγκαστικά χρησιμοποιούμε λίγη από τη νοητική μας ενέργεια για να επανεξετάσουμε τα πιστεύω μας πριν τα βροντοφωνάξουμε εκεί έξω και να καταλήξουμε, με τα νέα δεδομένα της κάθε μέρας, αν αυτά που μοιραζόμαστε με τον κόσμο είναι σωστά, αν είναι εποικοδομητικά και δίκαια, αν τον κάνουν καλύτερο (ή αν απλώς προσβάλλουν -τουλάχιστον- πάνω από το 50% του πληθυσμού του).