A Woman Can Be: Δύο κορυφές ακόμα

Σίγουρα θα έχεις διαβάσει κάπου για την Χριστίνα Φλαμπούρη και τη Βανέσα Αρχοντίδου, τις δύο γυναίκες που έχουν βάλει στόχο να γίνουν οι πρώτες Ελληνίδες που θα κατακτήσουν τις 7 κορυφές, την ψηλότερη, δηλαδή, της κάθε ηπείρου. Οι δυο τους, μαζί ή και χωριστά, έχουν ήδη ανέβει στο Elbrus (5642μ.), το Kilimanjaro (5895μ.), το McKinley (Denali) (6190μ.), την Aconcagua (6962μ.) και την Carstensz Pyramid (4884μ.) και έχουν προγραμματίσει, μέχρι το τέλος του 2020, να φτάσουν και στις δύο τελευταίες: το Everest (8848μ.) και το Vinson Massif (4892μ.).

Καθώς μοιράζονταν μαζί μας την προσωπική και την κοινή τους ιστορία, καθώς και το όραμά τους πίσω από το A Woman Can Be, τον οργανισμό που δημιούργησαν για να στηρίξουν και άλλους ανθρώπους να πραγματοποιήσουν τα πιο «δύσκολα» όνειρά τους, μου μπήκε ένα παιχνίδι στο μυαλό: τι σημαίνουν για την κάθε μια από εμάς, ακόμα κι αν δεν ορειβατεί, αυτές οι 7 κορυφές; Ποιες θα ήταν για σένα οι 7 ψηλότερες κορυφές της ζωής σου; Αυτές που θέλεις να βάλεις στόχο να κατακτήσεις μέχρι το 2020; Διάβασε τη συνέντευξη της Χριστίνας και της Βανέσας και γράψε μας για τις δικές σου 7 κορυφές εδώ. Θα διαβάσουμε με προσοχή όλες τις απαντήσεις και θα αναζητήσουμε τον καλύτερο τρόπο να σας υποστηρίξουμε και να μας υποστηρίξουμε για να τις κατακτήσουμε -μαζί!

Πώς γνωριστήκατε και γίνατε ομάδα; Και, εδώ πού τα λέμε, πώς ξεκινήσατε την ορειβασία η καθεμιά;

Χριστίνα: Γνωριστήκαμε πριν 5 χρόνια, το 2014, σε μια ορειβατική εκδρομή στη Μαλαισία. Εγώ είχα ξεκινήσει μαζί με κάτι φίλου την αναρρίχηση γιατί είχα φοβία στο ύψος και είχα αποφασίσει με τον τρόπο αυτόν να την καταπολεμήσω. Δουλεύουμε και οι δύο στο χώρο του μάρκετινγκ και αυτό μας έδωσε ένα κοινό πεδίο ενδιαφέροντος και μας έσπρωξε να αρχίσουμε να κάνουμε παρέα. Η πρώτη μας αποστολή προέκυψε μετά από μια έξοδο με φίλους και με τσίπουρα, όπου κάποιος από την παρέα ανέφερε ότι το όνειρό του ήταν να ανέβει στην πιο ψηλή κορφή της Λατινικής Αμερικής. Είπαμε τότε, μεταξύ αστείου και σοβαρού, «πάμε κι εμείς». Και πήγαμε. Για μένα αυτή ήταν η πρώτη ψηλή κορφή. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει αλπινισμός, γιατί ως τότε δεν ήξερα καν αν αυτό το άθλημα μου αρέσει. Μου άρεσε, όμως, πολύ.

Βανέσα: Εγώ είμαι 11 χρόνια μεγαλύτερη από τη Χριστίνα και ξεκίνησα την ορειβασία το 2004, με τους Ολυμπιακούς. Μέχρι τότε δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό, πήγαινα μόνο στο γυμναστήριο αποσπασματικά, Απρίλιο, Μάιο, Ιούνιο. Ώσπου αποφάσισα να πάω σε μια ορειβατική εκδρομή με ένα σύλλογο. Κουράστηκα πολύ εκείνη τη μέρα όμως το βράδυ συνειδητοποίησα ότι ήταν η πρώτη μέρα, μετά από πολύ καιρό, που δεν είχα σκεφτεί τη δουλειά. Κι έτσι ξεκίνησα τις εκδρομές σαν έναν τρόπο να ξεφεύγω από την πίεση της καθημερινότητας. Κάθε φορά που γύριζα, ένιωθα σαν να είχα πάει μέρες διακοπές. Κι από τις εκδρομές στην Ελλάδα άρχισα σιγά σιγά, από το 2005, να πηγαίνω και ταξίδια στο εξωτερικό. Φρόντισα να πάρω και κάποιες τεχνικές γνώσεις και υποσχεθήκαμε, μαζί με τον άντρα μου, ότι από δω και πέρα θα κάνουμε πράγματα με περισσότερη δράση. Στην πορεία γέννησα τα δύο παιδιά μου, οπότε έκανα μια μικρή παύση, από 1 χρόνο σε κάθε παιδί, αλλά μετά συνεχίσαμε να πηγαίνουμε για 5-10 μέρες ορειβασία με τον άντρα μου κάθε χρόνο -ήταν η διέξοδός μας σαν ζευγάρι αυτή. Κάποια στιγμή άρχισαν να μη βγαίνουν τα προγράμματά μας και  ο άντρας μου δεν μπόρεσε να έρθει μαζί μου στη Μαλαισία, οπότε πήγα μόνη μου. Εκεί γνωρίστηκα με τη Χριστίνα και κολλήσαμε.

Και βάλατε αμέσως στόχο τις 7 κορυφές;

Χριστίνα:  Ναι, ήταν από την αρχή αυτό το όνειρό μας αλλά δεν το είχαμε παραδεχτεί ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Γνωρίσαμε, πολύ αρχή ακόμα, τον Νίκο Μαγκίτση που το έχει κάνει κι εκείνος, μας είπε την ιστορία του, και μας μπήκε στο μυαλο. Μέχρι που ολοκληρώσαμε και την 4^η κορφή, το είχαμε συζητήσει μόνο μεταξύ μας. Τότε αποφασίσαμε να το μοιραστούμε και να το επικοινωνήσουμε για να μπορέσουμε και να το χρηματοδοτήσουμε.

Βανέσα: Όσο το συζητούσαμε με δικούς μας ανθρώπους, μας έλεγαν «μα καλά, πώς είναι δυνατόν να το κάνετε»; Συνειδητοποιήσαμε τότε ότι ακόμα και καλοί μας φίλοι, που είχαν προσωπικά όνειρα δικά τους, δυσκολεύονταν να δουν ότι μπορούσαν να τα εκπληρώσουν. Ξέρεις, έχουμε μάθει να καλύπτουμε τους επαγγελματικούς και τους οικογενειακούς μας στόχους αλλά από ένα σημείο και μετά δε δίνουμε σημασία στο ποιοι θέλουμε να είμαστε σαν άνθρωποι. Εγκλωβιζόμαστε σε ρόλους και σε υποχρεώσεις και φτάνουμε σε μια ηλικία που λέμε «δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο». Όμως για να γίνεις αυτό που είσαι, πρέπει να κάνεις κάποια πράγματα. Όταν τα κάνεις, καταλαβαίνεις ότι είναι μέρος των αξιών και του εαυτού σου.

Χριστίνα: Εμείς καταλάβαμε κάποια στιγμή ότι οι 7 κορυφές ήταν πια κάτι μεγαλύτερο από έναν ορειβατικό στόχο: ήταν σκοπός ζωής. Οπότε αποφασίσαμε, μέσα από τη δική μας προσπάθεια, να δώσουμε και σε άλλους ανθρώπους τη γνώση και τη δυνατότητα να κάνουν και τα δικά τους όνειρα πραγματικότητα κι έτσι δημιουργήθηκε το A Woman Can Be. Στόχος μας είναι να δημιουργηθεί ένα «σπίτι», μια ομπρέλα για δράσεις που θα έχουν τρία χαρακτηριστικά: θα σχετίζονται με την άθληση και τη φύση, θα οδηγούν σε μεγάλα επιτεύγματα που προάγουν την Ελλάδα στο εξωτερικό, θα σχετίζονται με την επίτευξη των προσωπικών στόχων των ανθρώπων αυτών, με τα μεγάλα τους όνειρα.

Εσάς τι σας έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια ο αλπινισμός;

Βανέσα: Εγώ, πριν ξεκινήσω, γκρίνιαζα πολύ και για τη δουλειά και για την καθημερινότητα, όπου δεν μπορούσα για παράδειγμα πια να διαβάσω με άνεση την εφημερίδα μου. Ένιωθα πολλά πράγματα να με πλακώνουν. Με το βουνό έχω μάθει όλα αυτά που μου δημιουργούσαν το συναίσθημα της δυσφορίας να μην τα βλέπω τόσο μαύρα. Ξέρω πια ότι αν κάτι το δω από τη θετική του πλευρά, μπορώ να το αγαπήσω. Με πείραζε, για παράδειγμα, ειδικά όταν ήταν μικρά τα παιδιά, που δεν μπορούσα να βγω τα βράδια. Τώρα όμως που έχω αναλάβει την ευθύνη κι έχω κάνει το προσωπικό μου όνειρο πραγματικότητα, ξέρω ότι όταν φεύγω, θα μου λείψουν, και δε βλέπω τις ώρες που είμαι μαζί τους σαν αγγαρεία, αλλά σαν ευκαιρία

Χριστίνα: Κι εγώ έχω αλλάξει πολύ τα τελευταία 5 χρόνια που ασχολούμαι με το βουνό. Έχω μάθει να παρατηρώ και να εκτιμώ τις μικρές καθημερινές στιγμές που πριν τις αγνοούσα. Όταν βρεθείς σε καταστάσεις όπου μπορεί να πεθαίνεις από τη δίψα, και κάποιος βρίσκεται να σου δώσει την τελευταία του γουλιά, εκτιμάς και την κίνηση και το ότι στην καθημερινότητά σου δεν ζεις αυτή την εμπειρία. Εκτιμώ επίσης περισσότερο τις στιγμές που είμαι στο σπίτι με τους γονείς μου, με το κρεβάτι μου, πράγματα που θεωρούσα δεδομένα. Και βέβαια νιώθω περισσότερη αυτοπεποίθηση σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Πιστεύω πια ότι αν προσπαθήσει κάποιος πολύ για κάτι, αποκλείεται να μην το πετύχει. Πιστεύω ότι τα όνειρα που δε έγιναν ποτέ πραγματικότητα είναι απλώς όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πλάνα.

Και η υψοφοβία;

Χριστίνα: Η υψοφοβία υπάρχει ακόμα, ζει μέσα μου, αλλά ότι μπορώ να τη διαχειριστώ την κατάλληλη στιγμή. Μπορώ να αυτοσυγκεντρωθώ, να συζητήσω με τον εαυτό μου. Και ανακάλυψα ότι κάθε φορά που ελέγχεις το φόβο σου και τον ξεπερνάς, γίνεσαι πιο δυνατή.

Πόσο εύκολο είναι να οργανώνετε και να πραγματοποιείτε μία πολυήμερη αποστολή κάθε χρόνο, έχοντας παράλληλα και όλες τις άλλες ευθύνες της καθημερινότητας;

Βανέσα: Δεν είναι εύκολο, γιατί εκτός από τις αποστολές καθαυτές πρέπει να κάνουμε και προπόνηση, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, άρα έχουμε κι ένα επιπλέον βάρος στην καθημερινότητα. Για να το διαχειριστούμε, φροντίζουμε να δίνουμε ένταση στην προπόνηση 2-3 μήνες πριν από τις αποστολές, ενώ το υπόλοιπο διάστημα κάνουμε απλώς μία συντήρηση. Σε συνολικό επίπεδο με στηρίζουν πολύ, σ’ αυτή την προσπάθεια, ο άντρας μου και τα παιδιά μου. Τα παιδιά το έχουν συνηθίσει, ξέρουν ότι είμαστε ορειβατική οικογένεια, αυτοπροσδιορίζονται μέσα από αυτό. Ο άντρας μου, επειδή αναλαμβάνει το back up στις περιόδους που εγώ λείπω, περνάει δύσκολα, όμως κι εγώ το κάνω για εκείνον όταν φεύγει ο ίδιος. Όχι ότι δεν έχω ενοχές, έχω. Αλλά προσπαθώ και τις διαχειρίζομαι.

Πώς το πετυχαίνεις αυτό;

Βανέσα: Ξέρεις, όσο ισχυροποιείται η θέλησή σου να κάνεις κάτι, τόσο κάποια στοιχεία γίνονται αδιαπραγμάτευτα. Και βρίσκεις λύσεις. Εγώ άρχισα να βρίσκω επιχειρήματα για τον εαυτό μου. Τι θα γινόταν, δηλαδή, αν ήμουν αεροσυνοδός, και ταξίδευα πολύ; Δε θα αναλάμβανε ο άντρας μου την ευθύνη; Αν είχαμε χωρίσει; Δε θα είχε για κάποιο διάστημα μόνος του εκείνος τα παιδιά; Αν αρρώσταινα; Σκέφτομαι -πάντα με χιούμορ- καταστάσεις που είναι μέσα στη ζωή κι όμως οι άνθρωποι τις αντιμετωπίζουν.

Και με τη δουλειά, πώς ισορροπήσατε τα πράγματα;

Χριστίνα: Στην αρχή αποφεύγαμε να επικοινωνούμε αυτή μας τη δραστηριότητα στη δουλειά, γιατί φοβόμασταν ότι θα γίνει εμπόδιο, ειδικά σε μένα που δεν είχα φτάσει στο σημείο της Βανέσας. Μετά την 4^η κορυφή, που η προσπάθειά μας άρχισε να παίρνει δημοσιότητα, κι εμείς οι ίδιες αρχίσαμε να δεσμευόμαστε περισσότερο στο στόχο μας, τότε άρχισα να το επικοινωνώ. Και στον Παπαστράτο, στην εταιρεία που εργάζομαι, το αγκάλιασαν πολύ. Υπάρχουν συνάδελφοι που θέλουν να βοηθήσουν, να βάλουν πλάτη όσο εμείς θα λείπουμε. Με παρακινούν, το θεωρούν σημαντικό το να έχουν έναν τέτοιο άνθρωπο στο εργατικό δυναμικό τους, έναν άνθρωπο που δεν το βάζει κάτω πουθενά. Από την άλλη, αναγνωρίζω ότι μπορεί αυτή τη στιγμή να χάνω κάποιες ευκαιρίες στην καριέρα μου. Κάποια πράγματα μπορεί να καθυστερούν. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, απλώς θα έρθει λίγο πιο αργά.

Βανέσα: Εγώ, λόγω παλαιότητας, είμαι σε καπως διαφορετική θέση στη δουλειά, οπότε η δυσκολία κάθε φορά ήταν πώς θα λείψω τόσο καιρό. Είχα όμως πάντα ομάδες πίσω μου και το είδα σαν μια ευκαιρία να χτίσω αυτές τις ομάδες, να τους δώσω περισσότερη αυτοπεποίθηση. Αυτό που μαθαίνουμε με τη Χριστίνα, μέσα από την προσπάθεια, είναι πως όταν κάνεις τα προσωπικά σου όνειρα πραγματικότητα γίνεσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Δεν ετεροπροσδιορίζεσαι από το σύντροφο ή τη δουλειά σου ή από κάποιον άλλο ρόλο σου. Γίνεσαι αυτό που θέλεις να είσαι εσύ.

Ποιες θα ήταν για σένα οι 7 ψηλότερες κορυφές της ζωής σου; Αυτές που θέλεις να βάλεις στόχο να κατακτήσεις μέχρι το 2020; Γράψε μας για τις δικές σου 7 κορυφές εδώ. Θα διαβάσουμε με προσοχή όλες τις απαντήσεις και θα αναζητήσουμε τον καλύτερο τρόπο να σας υποστηρίξουμε και να μας υποστηρίξουμε για να τις κατακτήσουμε -μαζί!