Ημερομηνία: Τετάρτη, 21 Αυγούστου 2019
Κατηγορίες: Diversity & Inclusion, Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, Ιστορίες επιτυχίας, Νέα
Στις 20 Μαίου του 2019, η Χριστίνα Φλαμπούρη, στα 30 της, έγινε η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ, 20 χρόνια μετά τον Κωνσταντίνο Νιάρχο, τον πρώτο Έλληνα που κατόρθωσε το ίδιο. Πέντε χρόνια νωρίτερα είχε βάλει στόχο να ανέβει στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου της γης (το λεγόμενο 7 Summits Project) και μέχρι στιγμής έχει ανέβει τις 6: όρος Everest (8.848m, Nepal), όρος Aconcagua (6.962m, Argentina), McKinley/Denali (6.190m, Alaska), όρος Elbrus (5.642m, Russia) και όρος Carstensz Pyramid (4884m, Papua, Oceania).
Η Χριστίνα είναι επίσης συνιδρύτρια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού A Woman Can Be, που έχει σκοπό να αγκαλιάζει πρωτοβουλίες που εμπνέουν τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τα προσωπικά τους όνειρα, να αγαπήσουν τη φύση και τη δια βίου άθληση, ανεξάρτητα από την ηλικία ή το επάγγελμα τους, να συσπειρωθούν για την υλοποίηση σπουδαίων επιτευγμάτων. Μέσα από τη δράση της και τα power talks που δίνει σε οργανισμούς, αθλητικούς συλλόγους και σχολεία, η ίδια προσπαθεί να αποδείξει -όχι μόνο στον εαυτό της αλλά και στους ανθρώπους γύρω της- ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο -αρκεί να το προσπαθήσεις. Άλλωστε οι προσκλήσεις της καθημερινής ζωής με τις προσκλήσεις των ψηλών βουνών έχουν πολλά περισσότερα κοινά από όσα μπορεί κάποιος να φανταστεί.
Πριν από μερικές εβδομάδες, το Women On Top μίλησε για δεύτερη φορά μαζί της γι’ αυτό το μοναδικό επίτευγμα, την εμπειρία της κορυφής, αλλά και τα όνειρά της για το μέλλον. Είσαι έτοιμη να την θαυμάσεις -και να τη στηρίξουμε όλες, με όποιον τρόπο μπορούμε;
"Το Έβερεστ έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα άλλα βουνά. Στις ομάδες των ορειβατών, δεν περιμένει ο ένας τον άλλον ώστε να προχωράνε συνέχεια όλοι μαζί, γιατί είναι τέτοιο το κρύο που κινδυνεύεις σοβαρά να πεθάνεις από την παγωνιά αν περιμένεις τον συνοδοιπόρο σου. Οπότε, την ημέρα της κορυφής, είσαι μόνη σου με τον σέρπα, τον οδηγό σου. Γι’ αυτό και δεν φτάσαμε ως ομάδα εκεί, αλλά έφτασα μόνη."
"Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ξεκινώντας γι’ αυτή την αποστολή ήταν το νοητικό βάρος των ανθρώπων που ήξερα ότι ανησυχούσαν για μένα. Σε κάθε αποστολή έχω μαζί μου ένα GPS που δείχνει το στίγμα μου στο χάρτη, για τους δικούς μου, που είναι πίσω. Το βράδυ, πριν κοιμηθώ, πατάω ένα κουμπάκι που λέει «είμαι καλά» και, όταν φτάνω τελικά στην κορυφή για την οποία έχω ξεκινήσει, πατάω ένα κουμπάκι που λέει «είμαι κορυφή». Έτσι με κάποιο τρόπο η οικογένειά μου παρακολουθεί την πορεία μου, ακόμα κι αν έχω μέρες να μιλήσω μαζί τους -γιατί στις περισσότερες αποστολές είναι δύσκολο να βρίσκεις συχνά δορυφορικό τηλέφωνο για να επικοινωνείς με όποιον θέλεις. Σ’ αυτή τη συγκεκριμένη αποστολή είχα τόση ανησυχία, κυρίως για τους δικούς μου, που είχαν μείνει πίσω και ήξερα ότι σκέφτονται συνέχεια το τι θα μπορούσε να μου συμβεί, που προσπαθούσα διαρκώς να βρίσκω τρόπους να τους καλώ -ενώ σε άλλες αποστολές μπορεί να κάνω και 3 βδομάδες να μιλήσω μαζί τους."
"Στις 5 Απριλίου φτάσαμε στο Νεπάλ και από εκεί στο χωριό Νάμτσε, απ’ όπου θα ξεκινούσε το trekking. Σε τόσο ψηλές κορυφές όπως το Έβερεστ όλοι οι ορειβάτες περνάνε αναγκαστικά από μια διαδικασία εγκλιματισμού: ανεβαίνουμε σε συνθήκες λιγότερου οξυγόνου (7300μ.) και ξανακατεβαίνουμε για να δώσουμε στον οργανισμό μας χρόνο να προσαρμοστεί. Το κάνουμε αυτό τουλάχιστον δύο φορές, πράγμα που σημαίνει ότι τελικά δεν ανεβαίνουμε μία φορά μόνο στην κορυφή -έχει προηγηθεί μια ολόκληρη προετοιμασία. Αφού ολοκληρώσεις 2 rotations εγκλιματισμού, κάνεις την προσπάθεια για την κορυφή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι είσαι συνεχώς πάνω από τις προβλέψεις του καιρού και περιμένεις να βρεθεί το μετεωρολογικό παράθυρο που θα σου επιτρέψει να ανέβεις με ασφάλεια -και να ξανακατέβεις, φυσικά."
"Αυτό το κομμάτι είναι και ένα από τα πιο δύσκολα αυτής της εμπειρίας: η αναμονή. Πριν ξεκινήσω για το Έβερεστ, φοβόμουν το κρύο, τα δύσκολα περάσματα, όλες τις δυσκολίες και τα απρόοπτα που σκεφτόμουν ότι ίσως παρουσιαστούν, αλλά τελικά οι μέρες της αναμονής ήταν οι χειρότερες. Ανησυχούσα για τους δικούς μου, έβλεπα δύσκολα όνειρα, είχα φτάσει μέχρι και να σκέφτομαι «μακάρι να χαλάσει ο καιρός και να κλείσει το βουνό για να έχω δικαιολογία να γυρίσω πίσω». Ήταν τόσο δύσκολη για μένα η απραξία, που έκανα κάτι το οποίο κανονικά αντεδείκνυται σε τέτοιες αποστολές: όσο περιμέναμε να ανοίξει ο καιρός για την κορυφή, ανέβηκα μαζί με μια μικρή παρέα από την ομάδα μου στο Λότσε, μια κοντινή κορυφή στα 8500 μέτρα (η 4η ψηλότερη κορυφή του κόσμου), κι έτσι έσπασα τις ημέρες της αναμονής και έκανα την πρόβα τζενεράλε μου. Ορειβατικά η στρατηγική αυτή δεν ήταν σωστή, γιατί όταν ανεβαίνεις σε κάποια κορυφή από τα 8500 μέτρα και πάνω, πρέπει να περιμένεις ώστε να συνέλθει ο οργανισμός και να ανακτήσει τις δυνάμεις του προτού το επιχειρήσεις ξανά. Εγώ ευτυχώς έχω την τύχη να ανακάμπτω εύκολα, κι έτσι το εγχείρημα αποδείχτηκε ευεργετικό: ήμουν η πρώτη Ελληνίδα που ανέβαινε ως εκεί και η εμπειρία αυτή με βοήθησε ώστε την ημέρα που έκανα τελικά το Έβερεστ να νιώθω πιο δυνατή από ποτέ. Το μάθημα για μένα ήταν ότι, καλοί οι κανόνες, αλλά τελικά πρέπει να ακούς το μυαλό σου και την ψυχή σου όταν πρόκειται για κάτι που, έτσι κι αλλιώς, βρίσκεται έξω από τα συνήθη όρια."
View this post on Instagram
"Τη μεγάλη μέρα ξεκινήσαμε βράδυ από το Camp 4 (στα 8000 μέτρα). Θα κάναμε περίπου 9-10 ώρες για να ανέβουμε ως την κορυφή και άλλες 2-3 για να κατέβουμε. Ήμασταν 9 άτομα στην ομάδα -Κινέζοι, Πακιστανοί, Ινδοί και ένας Καναδός που αρρώστησε τελικά και αναγκάστηκε να μείνει πίσω. Από γυναίκες μόνο η Βανέσα κι εγώ. Το προηγούμενο απόγευμα που έπεσα να κοιμηθώ είχα πολύ άγχος, είχα την έγνοια μήπως είχα πάθει κάποιο κρυοπάγημα και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να φάω πολύ και να κοιμηθώ νωρίς. Από τη στιγμή που ξύπνησα ήταν σαν να συνέβαιναν όλα σε ταινία, σαν να τα έβλεπα απ’ έξω κι εγώ. Είχα άγχος να προετοιμαστώ σωστά, κι έτσι για κάθε ιστορία δυσκολίαςή αποτυχίας που είχα ακούσει προσπαθούσα να φτιάξω στο μυαλό μου ένα back up plan για να ξέρω τι θα έκανα αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Γύρω στις 10 βγήκα από τη σκηνή μου και ξεκινήσαμε. Ο στόχος ήταν να ανέβω γρήγορα και να ξαναβρεθώ σύντομα μέσα στη σκηνή μου. Με αυτή τη σκέψη, ένιωσα να βγαίνει από μέσα μου μια εσωτερική δύναμη -ήμουν τόσο συγκεντρωμένη στο στόχο που ένιωθα σαν να είμαι ρομποτάκι. Έτρωγα και έπινα σύμφωνα με το πρόγραμμα, ανά μία ώρα, και έβλεπα μόνο την κορυφή. Γενικά δεν είμαι δυνατή ορειβάτης, είμαι σχετικά μικροκαμωμένη, όμως εκείνη την μέρα δεν με έσπρωχνε ούτε η φυσική μου ικανότητα ούτε η προπόνηση που είχα κάνει, αλλά το πάθος μου για την κορυφή και η ψυχική και πνευματική προσπάθεια που είχα κάνει τα προηγούμενα τρία χρόνια για να βρίσκομαι εκείνη την ώρα εκεί. Ήταν πολύ περίεργο συναίσθημα, δεν το είχα ξανανιώσει τόσο έντονα σε κανένα άλλο βουνό. Το θερμόμετρο έδειχνε -40 βαθμούς Κελσίου. Είχαμε πάρει το ρίσκο να ξεκινήσουμε μια μέρα με περισσότερο κρύο και αέρα για να είμαστε σίγουροι ότι θα είμαστε μόνοι μας στη διαδρομή. Στις αναβάσεις αυτές δεν σταματάς χωρίς λόγο για ξεκούραση, γιατί δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο. Υπάρχουν σταθερά σκοινιά σε όλα τα δύσκολα περάσματα, άρα όλα τα μέλη της ομάδας βρισκόμαστε στο ίδιο σκοινί για ασφάλεια. Αν, λοιπόν, ο μπροστινός σου είναι πολύ αργός, «παγιδεύεσαι» στο σκοινί και δεν μπορείς να περάσεις, πράγμα που σίγουρα θέλαμε να αποφύγουμε. Γι’ αυτό και ήμασταν μόνο 7, μαζί με τον σέρπα μας. Ήμουν πρώτη στη σειρά και μπροστά μου δεν έβλεπα κανέναν. Σε κάποιες φάσεις ήμουν εντελώς μόνη μου, εν μέρει και από επιλογή, καθώς δεν ήθελα να έχω γύρω μου πολύ κόσμο."
"Η πιο έντονη στιγμή για μένα δεν ήταν η στιγμή που πάτησα στην κορυφή, ήταν 2-3 μέτρα πριν, που σήκωσα το βλέμμα μου και συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν τόσο κοντά. Ένιωσα δέος και τιμή για το ότι ήμουν η πρώτη Ελληνίδα που το κατάφερνε αυτό. Αν όλα πήγαιναν καλά, μερικές ώρες μετά θα ακολουθούσε η φίλη μου και ακόμα μία μέρα μετά ακόμα μία ελληνίδα ορειβάτισσα. Ήταν η χρονιά μας. Με το που έφυγε το πρώτο δάκρυ μάζεψα ξανά τον εαυτό μου και είπα: «Χριστίνα, δεν έχεις χρόνο για συγκινήσεις, προχώρα». Όταν έφτασα τελικά, έπρεπε να βγάλω φωτογραφίες κορυφής, με τις σημαίες των υποστηρικτών μου. Μετά τη δεύτερη φωτογραφία, το κινητό μου πάγωσε από το κρύο και άρχισαν όλα να βγαίνουν λευκά. Το σήμα ότι έπρεπε να κατέβω μου το έδωσε το δεξί μου χέρι, που ένιωσα να παγώνει: είχα βγάλει το ένα γάντι μου για να κρατήσω τις σημαίες και το κινητό. Κι έτσι ξεκίνησα την κατάβαση. Τηλεφώνησα στους γονείς μου αμέσως μόλις κατέβηκα από την κορυφή, και πριν καλά καλά συνειδητοποιήσω τι κρυοπαγήματα έχω πάθει. Προσπαθούσα να κάνω τη φωνή μου χαρούμενη, για να μην τους αφήσω να καταλάβουν πόσο κουρασμένη και ταλαιπωρημένη ένιωθα. Δεν τα κατάφερα και πολύ καλά. «Είκοσι χρόνια μετά από τον Νιάρχο, η Φλαμπούρη, μπαμπά» είπα και αμέσως η φωνή μου έσπασε από τη συγκίνηση."
View this post on Instagram
1st photo with Everest view!!!! #mountaingirl #everest #dreambig #everest #neverstopexploring
"Γύρισα στην Ελλάδα με μια φοβερή ανυπομονησία να γυρίσω στην καθημερινότητά μου. Μου έλειπαν όλα τα πράγματα που μέχρι τότε βαριόμουν: η ρουτίνα, οι υποχρεώσεις. Μετά τις πρώτες 4-5 μέρες βγήκα από την πρίζα και το επόμενο διάστημα με το ζόρι έκανα τα βασικά. Το σώμα μου μου έδινε σήμα ότι χρειάζομαι ξεκούραση. Καμιά φορά ξεχνάω ότι έγιναν όλα αυτά, είναι σαν να μη συνέβησαν ποτέ -στο κάτω κάτω δεν έχει αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά μου. Όμως πλέον κάθε φορά που πιέζομαι από κάτι σκέφτομαι «αν βάλεις κάτι στο μυαλό σου μπορείς να τα καταφέρεις» -και ξέρω ότι είναι αλήθεια. Πριν από 5 χρόνια δεν είχα ανέβει σε άλλο βουνό εκτός από την Πάρνηθα και τον Όλυμπο και τώρα… Γι’ αυτό και πιστεύω πια πως καθένας μας μπορεί να πετύχει ό,τι βάλει στο μυαλό του κι αυτό μ’ έχει κάνει πιο χαρούμενο άνθρωπο. Ο επόμενος στόχος μου είναι το όρος Βίνσεν στην Ανταρκτική -αυτή θα είναι και η τελευταία από τις «7 κορυφές», το σύνολο με τις ψηλότερες κορυφές της κάθε ηπείρου. Αν καταφέρω να ανέβω εκεί μέσα στους επόμενους 12 μήνες, θα έχω κατακτήσει και τις 7 κορυφές, κάτι που καμία Ελληνίδα δεν έχει κατορθώσει ακόμα. Δεν είναι αυτοσκοπός αυτό, προφανώς, είναι όμως ένα παραπάνω κίνητρο για μένα. Έχω ξεκινήσει ήδη την προσπάθεια να βρω συνεργάτες, οδηγούς, υποστηρικτές. Χωρίς τους υποστηρικτές και τους χορηγούς μου δεν θα μπορούσα να έχω τα βήματα που έχω κάνει ως τώρα και σίγουρα δεν θα μπορέσω να κάνω τα επόμενα. Είναι σημαντικό για μένα να βρω άτομα και οργανισμούς που συμμερίζονται τις ίδιες αξίες για να φτάσουμε ως εκεί μαζί -και θα το καταφέρω."