TITLIMG_9378

Εσύ πού αυτολογοκρίνεσαι;

Κατηγορίες: Επιχειρηματικότητα, Μη κατηγοριοποιημένο

Είχα την τεράστια χαρά την Κυριακή να μιλήσω με 15 περίπου εργαζόμενες, δημιουργικές και πολύ ενδιαφέρουσες γυναίκες, στην εκδήλωση Ms Pepper: Women On Top, που διοργανώθηκε από τον Pepper 99,6 στο Booze, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Μέσα στα πολύ οικεία θέματα που συζητήσαμε –διακρίσεις, διαπαιδαγώγηση, μισθολογικό χάσμα και αν οι ατάκες των οδηγών ταξί προς τις γυναίκες τροχονόμους είναι φοβερά σεξιστικές ή φοβερά αστείες- προέκυψε κι ένα ζήτημα που δεν είχα προσχεδιάσει, ούτε και το είχα αναγνωρίσει ποτέ στην ευρύτητά του. Μου ήρθε όμως να το ρωτήσω: αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούμε (γράφουμε, συνθέτουμε, σχεδιάζουμε, μιλάμε) επειδή είμαστε γυναίκες;

Οι απαντήσεις, διστακτικές στην αρχή, καταπέλτης λίγο αργότερα, ήταν –για μένα τουλάχιστον- αποκαλυπτικές. Φυσικά και αλλάζει. Κυρίως επειδή αυτολογοκρινόμαστε. Είτε επειδή θέλουμε να φανεί ότι το προϊόν της δουλειάς μας το έφτιαξε γυναίκα, είτε για το ακριβώς αντίθετο: επειδή δεν θέλουμε να πει/σκεφτεί/ακούσει κανείς ότι αισθανόμαστε ή πιστεύουμε ή ενδιαφερόμαστε για πράγματα που εκεί έξω θεωρούνται «γυναικεία».

Κι αν αυτό φαίνεται αντιφατικό, δεν είναι και τόσο. Ανάλογα με το χώρο στον οποίο δραστηριοποιείται η καθεμιά, ανάλογα με το πώς βγάζει τα λεφτά της, νιώθει ότι πρέπει ή δεν πρέπει η δουλειά της να χαρακτηρίζεται από επιθυμητές (κομψότητα, λεπτότητα, γλυκύτητα, ζεστασιά, λεπτομέρεια –«οι άντρες τα κάνουν πιο χοντροκομμένα, εκτός αν είναι γκέι») ή ανεπιθύμητες «γυναικείες» ποιότητες («να μη γράφω πολύ για παιδιά, για συναισθήματα, να μη φανώ γλυκερή ή εμμονική, να μη δείξω και πολλή ευαισθησία»).

IMG_9279

Κι αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται με την πρώτη ματιά, ούτε σ’ εμάς τις ίδιες που το υιοθετούμε. Οι περισσότερες από τις γυναίκες που κατέθεσαν μια τέτοια εμπειρία, το έκαναν ξεκινώντας με ένα «δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ, αλλά τώρα που το σκέφτομαι...» Και η πιο αποκαλυπτική, η πιο συγκινητική και η πιο εξοργιστική για μένα από αυτές τις εμπειρίες, ήταν εκείνη της Μαρίας Πανοσιάν, που είναι μουσικοσυνθέτρια και είπε πάνω-κάτω το εξής: ότι θα ήθελε πάρα πολύ (και είχε το ταλέντο) να τραγουδήσει η ίδια κομμάτια που εδώ και χρόνια γράφει, αλλά τη σταμάτησε η ερώτηση/εξέταση που έκανε η ίδια, από την πρώτη στιγμή που το σκέφτηκε, στον εαυτό της: «Και τι θα φοράω πάνω στη σκηνή; Πώς θα βαφτώ;»

Γιατί έχουμε εσωτερικεύσει εμείς πρώτες ότι οι τραγουδίστριες πρέπει να είναι γκόμενες στη σκηνή. Γιατί, αντίθετα, οι γυναίκες stand-up comedians δε συνηθίζεται να «φαίνονται» με ρούχα και κοσμήματα («βγαίνουν όλες μ’ ένα τζιν και ένα τι-σερτ» είπε στη συζήτηση η Κατερίνα Βρανά «κι εγώ αναρωτιόμουν, δεν μπορώ να βγω φανταχτερή, όπως μου αρέσει;»), ίσως επειδή ο κόσμος έχει συνηθίσει να βλέπει αντρικές φιγούρες στη σκηνή. Γιατί είναι τόσο εύκολο να προσπαθήσουμε ασυνείδητα να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά και τη δημιουργικότητά μας σ’ αυτό «που έχει συνηθίσει ο κόσμος να βλέπει», που ύστερα από λίγο δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε τι θα κάναμε αν το τσιπάκι αυτό δε δούλευε στον εγκέφαλό μας.

Φεύγοντας χθες από το Booze, πήρα μια απόφαση. Να χρησιμοποιήσω φέτος την Ημέρα της Γυναίκας μόνο ως μια αφορμή να σκεφτώ αυτό: πού αυτολογοκρίνομαι στη δουλειά; Πού βλέπω την κόρη μου, τη συνεργάτιδα, τη φίλη μου να αυτολογοκρίνεται και δεν της το υπενθυμίζω; Και τι θα κάναμε όλες διαφορετικά χωρίς αυτό το ενδιάμεσο και περιττό βήμα στην πορεία της δημιουργικότητάς μας;

Εσύ;