TITL1430660948_dave-goldberg-dead-sheryl-sandberg_2

Όταν η Σέριλ Σάντμπεργκ έχασε το στήριγμά της

Κατηγορίες: Επιχειρηματικότητα, Μη κατηγοριοποιημένο, Στον Κόσμο

Το Athens Women Forum του προηγούμενου μήνα έμοιαζε αρκετά με το Lean In της Sheryl Sandberg. Σημαντικές γυναίκες μίλησαν για σημαντικά πράγματα, για τη διεκδίκηση, για την ισότητα, για την ηγεσία, για την αύξηση των γυναικών σε θέσεις ευθύνης (με ποσόστωση; χωρίς ποσόστωση; συζητιέται), για το ρόλο των αντρών σ’ αυτές όλες τις προσπάθειες, για το ρόλο του mentoring και των προτύπων γενικά στη διαμόρφωση της εικόνας που έχουν οι γυναίκες για τον εαυτό τους, για το ρόλο της νομοθεσίας και των θεσμών.

Αυτά που λέει και η Sheryl, δηλαδή, σε πιο ελληνικό πλαίσιο –πράγματα που αξίζει να συζητιούνται, ξανά και ξανά, γιατί όπως λέω και στα παιδιά, όταν μιλάμε για τη Μαλάλα, ένας προσπαθεί με τις ώρες να ανοίξει το βάζο κι όταν πια κουράζεται το δίνει σε κάποιον που το ανοίγει με τη μία. Η προσπάθεια του πρώτου δεν πήγε χαμένη, απλώς συσσωρεύτηκε και βοήθησε τελικά στο να ανοίξει το βάζο και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Έτσι δε γίνεται με όλα; Έτσι γίνεται και με τις δικές μας μάχες.

Σηκώθηκα, ωστόσο, στο συνέδριο και είπα το εξής: πως είμαστε τόσο ίσες όσο είναι οι πιο ευάλωτες από εμάς. Πως δεν έχει νόημα να μετράμε την ισότητα μόνο με βάση τις ευκαιρίες των πιο ευκατάστατων, μορφωμένων, υγιών, ισορροπημένων από εμάς. Πως πρέπει να μετράμε την ισότητα λαμβάνοντας υπόψιν και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι πιο ζορισμένες γυναίκες, όπου κι αν οφείλεται η δυσκολία τους. Πως πρέπει να τη μετράμε με βάση τις ευκαιρίες που έχει η διαζευγμένη, η χήρα, η ανάπηρη, η άπορη, η ανειδίκευτη, η μετανάστρια ανάμεσά μας. Ότι αν όλες αυτές δεν έχουν τη δυνατότητα να εμπιστευτούν τα παιδιά τους (ή τους γονείς τους ή τους εαυτούς τους) σε καλά χέρια, ώστε να μπορούν να δουλέψουν σε μια δουλειά που να τις καλύπτει, τότε μιλάμε για αέρα κοπανιστό. Πως αν αγνοούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η βάση της κοινωνίας, μετατρέπουμε ένα ζωτικό πρόβλημα σε ελίτ, κι αυτό μάλλον μας απομακρύνει από τη λύση του.

Τα είπα χωρίς να ξέρω ότι λίγες μέρες αργότερα η Sheryl θα έμενε χήρα.

Η γυναίκα που μίλησε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη για τη σημασία που έχει να σε υποστηρίζει το ταίρι σου, αν θες να τιμήσεις τη φιλοδοξία και τη δημιουργικότητα, παράλληλα με την οικογένειά σου, έμεινε χωρίς ταίρι. Κι έτσι τώρα, όταν μαλακώσει κάπως ο προσωπικός βαθύς πόνο που φέρνει μια τέτοια απώλεια, θα χρειαστεί εκείνη και όλες εμείς να ξαναδούμε πώς μπορεί να βγει μπροστά μια γυναίκα που στερείται ενός στηρίγματος που ως τότε θεωρούσε δεδομένο. Πώς μπορεί να πραγματοποιήσει τα επαγγελματικά όνειρά της, χωρίς να αφήσει πίσω τα παιδιά ή την προσωπική της ζωή. Για κάποια, το στήριγμα μπορεί να ήταν ο άντρας της, για άλλη η πατρική οικογένειά της, για τις περισσότερες από εμάς η υγεία μας ή μια εκπαίδευση που θεωρούσαμε ότι μας θωρακίζει από τα πάντα.

Για όλες, κάτι που μας κάνει πιο ευάλωτες, όπως είναι τώρα η Sheryl.

Είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναμετρήσουμε την ισότητά μας. Και να γυρίσουμε το καπάκι λίγο πιο πολύ, έστω κι αν ο άνοιγμα δε φαίνεται ακόμα.