Ημερομηνία: Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου 2015
Κατηγορίες: Επιχειρηματικότητα, Μη κατηγοριοποιημένο, Νέα, Στον Κόσμο
Το βλέπω από τον εαυτό μου, από τη δική μου δουλειά, αλλά φαντάζομαι ισχύει και για τη δική σας: όλες τις φορές που έχω μια ιδέα, διαφορετική, χρήσιμη και που δεν έχει ξαναγίνει τελευταία, σε κάποια παρόμοια βερσιόν, συνειδητοποιώ πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ πως κάποιος θα μου την κλέψει. Γιατί δεν είναι να τη ζηλέψεις και πολύ. Δεν είναι εύκολη, ξεκούραστη και φτηνή. Δε βγάζει κέρδος από τη μια μέρα στην άλλη (καμιά φορά δε βγάζει και καθόλου κέρδος εδώ που τα λέμε, αλλά κάνει κάτι άλλο που θεωρώ σημαντικό και γι’ αυτό την υπολογίζω). Χρειάζεται χέρια και μυαλό για να υλοποιηθεί. Συνήθως, δε, χρειάζεται και λύσεις που δεν έχω έτοιμες, που χρειάζομαι εξειδικευμένη βοήθεια γα να τις βρω, αλλά δεν έχω το χρόνο ή τα χρήματα (ή και τα δύο) για να αναζητήσω αυτή τη βοήθεια και να της ζητήσω να δουλέψει για μένα και για την ιδέα μου.
Αλλά αυτη είναι η καινοτομία.
Αν δεν είσαι ο ίδιος ειδικός (και κανένας απ’ όσους ξέρω δεν είναι ειδικός σε όλα) να φοβάσαι τις ιδέες που μπορείς να υλοποιήσεις λίγο-πολύ από μόνος σου, εκ των ενόντων, με τους ανθρώπους που δουλεύουν ήδη για σένα: κατά πάσα πιθανότητα τότε η ιδέα σου δεν είναι και πολύ καινοτομική. Έχει ξαναγίνει. Γι’ αυτό μπορείς να την αναπαραγάγεις εύκολα κι εσύ. Διαφορετικά, είπαμε, χρειάζεσαι εξωστρέφεια. Και βοήθεια.
Πού τη βρίσκεις, όμως; Και πώς την πληρώνεις με τα λίγα που μπορείς να διαθέσεις; Και πώς ξέρεις ότι η βοήθεια αυτή είναι κατάλληλη για σένα και από τις καλύτερες που μπορείς να βρεις;
Η απάντηση λέγεται ανοιχτή καινοτομία.
Όταν ήμουν στο Λονδίνο, το 2005, μια μικρή και έξυπνη διαφημιστική, είχε κάνει κάτι πραγματικά καινοτόμο για την εποχή: είχε φτιάξει μία πλατφόρμα crowdsourcing στην οποία οι πελάτες-εταιρείες-διαφημιζόμενοι ανέβαζαν τα briefs τους με τα ζητούμενα μίας καμπάνιας που ήθελαν να υλοποιήσουν. Και ύστερα περίμεναν ιδέες. Στην πλατφόρμα αυτή (να το καινοτόμο) είχε πρόσβαση όποιος ήθελε. Όχι μόνο διαφημιστικές εταιρείες και δημιουργικά γραφεία που θα έπαιρναν έτσι κι αλλιώς μέρος στο «διαγωνισμό» (αυτό που στην ορολογία του χώρου λέγεται spec). Είχαμε πρόσβαση κι εσείς κι εγώ, που μπορεί να ήμασταν φοιτητές designers ή άνεργοι κειμενογράφοι ή λογιστές που είχαν μανία με τη διαφήμιση ή παιδάκια που αντί να παίζουν World of Warcraft κάθονταν και σκαρφίζονταν ιδέες και σλογκανάκια. Όλοι εμείς μπορούσαμε να πάρουμε μέρος σ’ αυτόν το διαγωνισμό, σε όλους τους διαγωνισμούς, δηλαδή, που ανέβαιναν στην πλατφόρμα, να προτείνουμε μία καμπάνια και αν ιδέα μας επιλεγόταν, να πληρωθούμε καλά γι’ αυτήν.
Τότε, που νόμιζα ότι ήθελα ν’ ασχοληθώ με τη διαφήμιση, αυτός ήταν ο παράδεισος για μένα.
Κάτι αντίστοιχο σκέφτηκε και έφτιαξε η IdexLab: μια πλατφόρμα ανοιχτής καινοτομίας στην οποία επιχειρήσεις απ’ όλο τον κόσμο και απ’ οποιονδήποτε τομέα μπορείτε να φανταστείτε, ανεβάζουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν στη διαδικασία παραγωγής ή στη λειτουργία τους. Το λογισμικό της πλατφόρμας τους εμφανίζει τότε, με βάση τις λέξεις-κλειδιά που έχουν χρησιμοποιήσει, σαν ένα Google για εμπειρογνώμονες, επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο που έχουν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο πρόβλημα και που μπορεί να διαθέτουν το expertise για να τις βοηθήσει να το λύσουν. Και ύστερα τους βοηθάει να έρθουν σε επαφή, ώστε να συνεργαστούν για να το καταφέρουν.
Κι αυτό, όπως το δοκίμασα, μου φαίνεται ότι μπορεί να είναι ο παράδεισος για μικρές επιχειρήσεις που σπάνε το κεφάλι τους για το πώς θα μπορούσαν να αυτοματοποιήσουν μια διαδικασία.
Ή που προσπαθούν να ξεπεράσουν κάποιο εμπόδιο για να δημιουργήσουν ένα εντελώς καινούριο και διαφορετικό προϊόν.
Ή να συνδυάσουν δύο υλικά που φαίνεται να μη συνδυάζονται, να σχεδιάσουν κάτι που δεν έχει ξανασχεδιαστεί ποτέ, να κατασκευάσουν ένα τρόφιμο που δεν υπάρχει, να φτιάξουν ένα λογισμικό που φαντάζει απίθανο να φτιαχτεί.
Αν είστε ή θέλετε να γίνετε μια από αυτές τις εταιρείες, κάποιος εκεί έξω μπορεί να έχει τον τρόπο να καταφέρετε αυτό που προσπαθείτε. Το θέμα είναι να τον εντοπίσετε. Και να συνεργαστείτε με τρόπο βιώσιμο και για τους δυο σας, επίσης.
«Η πλατφόρμα δίνει στις επιχειρήσεις πρόσβαση σε μια τεράστια δεξαμενή επιστημόνων που μπορεί να έχουν ήδη εξειδικευτεί στο θέμα που τις απασχολεί και να θέλουν να συνεργαστούν περιστασιακά ή συμβουλευτικά μαζί τους για να τις βοηθήσει να το λύσουν» μου λέει η Μαρία Γιαννακούρου από την Ακαδημία Επιχειρηματικότητας, που είναι και ο εταίρος του ευρωπαϊκού προγράμματος ΟPENiSME, μέσω του οποίου η πλατφόρμα IdexLab λειτουργεί πλέον και στην Ελλάδα. «Κάποιες επιχειρήσεις είναι ακόμα δύσπιστες στο να εμπιστευτούν το πρόβλημά τους σε κάποιον τρίτο, ωστόσο τόσο οι εταίροι του προγράμματος, που αυτή τη στιγμή λειτουργούν ως ενδιάμεσοι για να βοηθήσουν της επιχειρήσεις να αξιοποιήσουν την πλατφόρμα, όσο και οι ίδιοι οι ερευνητές που αναλαμβάνουν κάποια πρόκληση, δεσμεύονται με συμβάσεις εμπιστευτικότητας για το απόρρητο των πληροφοριών που μοιράζονται οι εταιρείες μαζί τους».
Κι αυτό, για μένα, θα έπρεπε να είναι αρκετό για να ξεπεράσουμε, ως άτομα κι ως επιχειρηματίες, το φόβο ότι κάποιος θα κλέψει την ιδέα μας. Ότι εμείς θα έπρεπε να είμαστε αρκετοί για να λύσουμε όποιο πρόβλημα μας εμποδίζει να γίνουμε καλύτεροι. Γιατί η καινοτομία χρειάζεται χέρια και μυαλό. Χρειάζεται βοήθεια. Κι αφού υπάρχει εκεί έξω, ας τη ζητήσουμε.