The Help*

Κατηγορίες: Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, Μη κατηγοριοποιημένο

*(ή "Πώς να ζητάς βοήθεια, όταν σου φαίνεται τρομακτικό")

Μακάρι να ήξερα πώς βρέθηκα σε τέτοια θέση. Ίσως αν το είχα σκεφτεί καλύτερα, να μην είχα βρεθεί ποτέ. Αλλά αυτό θα ήταν κρίμα.

Είχα πάντα θέμα με το να ζητάω. Το ιδανικό μου ήταν μια δουλειά όπου θα μπορώ να φέρνω τα πάντα εις πέρας ανεξάρτητα, χωρίς την αμηχανία του να ζητάω συμβουλές, feedback ή –Θεός φυλάξοι- βοήθεια. Να δίνω, ευχαρίστως. Αλλά πάρε από πάνω μου το βάρος α) του να παραδεχτώ «αδυναμία», ότι δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου και β) του να ρισκάρω να δεχτώ την απόρριψη, και είμαι δική σου για πάντα. Δεν το κατάφερνα, βέβαια, συχνά –κυρίως γιατί τέτοια δουλειά δεν υπάρχει νομίζω καμία.  Όμως ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα επέλεγα να φτιάξω από το μηδέν κάτι που κεντρικό του άξονα έχει το να ζητάω –εγώ και οι άλλοι γύρω μου- βοήθεια.

Your hand in mine.

Το αστείο είναι ότι στο μέντορινγκ η ίδια η κίνηση του να ζητήσεις βοήθεια είναι εκείνη που βάζει και συντηρεί σε λειτουργία ολόκληρη τη σχέση (ίσως μια από τις πολυτιμότερες σχέσεις που θα έχεις ποτέ στην επαγγελματική σου ζωή). Κι από τη δική μου -τη δική μας- πλευρά το να ζητάμε από τις μέντορές μας να συνεισφέρουν εθελοντικά το χρόνο και την ενέργειά τους στο δίκτυο, είναι αυτό που το κρατάει ζωντανό και χρήσιμο για όλες.

Μέσα στους 9 μήνες που λειτουργεί το Women On Top ανακάλυψα αρκετά πράγματα γι’ αυτή τη διαδικασία που κάποτε με τρόμαζε τόσο –ίσως γι’ αυτό τελικά επέλεξα, υποσυνείδητα, να την κάνω. Έμαθα...

  • ... ότι το σημαντικό δεν είναι να μη ζητάς, αλλά το να τιμάς τη συνεισφορά των ανθρώπων που κάνουν μία υπέρβαση για να προσφέρουν εθελοντικά χρόνο και ενέργεια από το ήδη φορτωμένο πρόγραμμά τους.
  • ... ότι, όταν τελικά ζητάς, το ρίσκο της απόρριψης είναι πολύ μικρότερο απ’ ότι αρχικά πιστεύεις (για να προσελκύσουμε τις 30 ενεργές μέντορες που έχει το Women On Top αυτή τη στιγμή, χρειάστηκε να προσεγγίσουμε περίπου 50, τη στιγμή που, σύμφωνα με τους τριγύρω απαισιόδοξους και τις δικές μου μετριοπαθείς προβλέψεις, θα έπρεπε να είχαμε προσεγγίσει τουλάχιστον 100).
  • ... ότι φτάνει ένα ενθουσιώδες «ναι» για να αντισταθμίσει 10 προηγούμενες απορρίψεις –και ότι συνήθως αυτό το «ναι» είναι που χρειάζεσαι περισσότερο τελικά.
  • ... ότι το αν κάποιος θα δεχτεί να σου προσφέρει τη βοήθειά του, εξαρτάται και από το τι βοήθεια ζητάει και λαμβάνει ο ίδιος –από σένα και από αλλού. (Ανοίγει παρένθεση:  Ήταν τεράστια η χαρά μας, πριν από ένα μήνα περίπου,να καλωσορίσουμε στο δίκτυο τον πρώτο εταιρικό υποστηρικτή του WoT, την εταιρεία δημοσίων σχέσεων Civitas. Η Civitas δέχτηκε να μας φέρει σε επαφή με γυναίκες στελέχη της, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως μέντορες, και να δημιουργήσει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο γι’ αυτή την προσωπική, εθελοντική συνεισφορά τους. Με άλλα λόγια, βοήθησε εμάς με τη δικτύωση –και την εξαιρετική Χριστίνα Ακουρή, και τα στελέχη που ενδιαφέρθηκαν ή θα ενδιαφερθούν να συμμετάσχουν στο WoT, με το να τους παρέχει την άνεση και το κίνητρο να λειτουργήσουν ελεύθερα: χωρίς να φοβούνται μήπως κάποιος θεωρήσει λανθασμένα ότι μοιράζονται ευαίσθητες πληροφορίες, αλλά με την αίσθηση ότι ο εργοδότης τους αναγνωρίζει την προσφορά και την ανάπτυξή τους ως πραγματικά σημαντικές. Κλείνει η παρένθεση).
  • Έμαθα, τέλος, ότι όσες είναι οι δουλειές όπου μπορεί κανείς να δουλέψει χωρίς τη συμβολή άλλων (μηδέν), άλλες τόσες είναι οι περιπτώσεις όπου θα συμβεί να ζητήσεις βοήθεια χωρίς να έχεις κάτι να προσφέρεις σ’ αυτόν που θα σου τη δώσει. Και αυτό είναι κάτι που όχι μόνο δεν μας κάνει αδύναμους, αλλά μας κάνει όλους πολύ πιο δυνατούς.