Ημερομηνία: Τρίτη, 31 Οκτωβρίου 2017
Κατηγορίες: Mentoring, Εκπαίδευση, Επιχειρηματικότητα, Ιστορίες επιτυχίας, ΝέαΗ Γιώτα Αλέξη, μια από τις πρώτες πρώτες mentees του WoT, μας έγραψε με το δικό της μοναδικό τρόπο την ιστορία των τριών κύκλων mentoring που έχει ολοκληρώσει ως τώρα, αλλά και τη δική της μεταμόρφωση μέσα σ' αυτά τα 5 χρόνια συνεργασίας και καθοδήγησης.
Το πρώτο πράγμα που ίσως θα έπρεπε να αναφέρω σε αυτήν την καταγραφή της εμπειρίας μου ως mentee στο WoT, είναι ότι μπορεί να ανήκω στα πιο αρχικά μέλη του δικτύου, ίσως να ήμουν η πιο μικρή και μάλλον έχω κάνει ρεκόρ συμμετοχών, καθώς έχω ολοκληρώσει μέχρι σήμερα τρεις κύκλους mentoring [επιβεβαιώνουμε, είναι αλήθεια!].
Η συνεισφορά του WoT στη μέχρι τώρα πορεία μου είναι άξια αναφοράς, καθώς έχω την πεποίθηση ότι είχα την κατάλληλη υποστήριξη κάθε φορά, και από το δίκτυο αλλά και από τις μέντορες μου, ώστε να πετύχω τους εκάστοτε στόχους μου. Νιώθω πολύ υπερήφανη, λοιπόν, για τις μέντορες που είχα, καθώς αποτέλεσαν για εμένα παράδειγμα με την πορεία τους και με έναν τρόπο με παρακινούσαν κάθε φορά να προσπαθήσω από τη δική μου θέση να κάνω μερικά βήματα στο δρόμο που επέλεγα.
Η πρώτη μου επαφή με το WoT ήταν νομίζω γύρω στο 2012 όπου βρισκόμουν στο δεύτερο έτος των σπουδών μου στο πανεπιστήμιο Πειραιά, είχα ανακαλύψει ότι βαριόμουν φρικτά τους αριθμούς και είχα ένα πελώριο κενό γιατί εμένα πάντα η συγγραφή μου άρεσε, αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να γράφω, μόνο ότι απολάμβανα τη διαδικασία και τελικά πίστευα ότι μπορεί κάποιος άλλος άνθρωπος να με βοηθήσει σε αυτό. Κάπως τυχαία τότε στις ενημερώσεις μου στο Facebook βρέθηκε αυτό το δίκτυο και είπα «ας το δοκιμάσω».
Έγινα μέλος λοιπόν και με έφεραν σε επαφή με την Αλεξάνδρα, η οποία πραγματικά υπήρξε πολύ κουλ για εμένα γιατί έγραφε πολύ ωραία, με χιούμορ, είχε έναν σύγχρονο λόγο και ήθελα να της μοιάσω. Θυμάμαι ότι με παρακίνησε να ξεκινήσω σεμινάρια, να στείλω διηγήματά μου σε διαγωνισμούς, να αρχίσω να δοκιμάζομαι στα είδη γραπτού λόγου και μέσα από ασκήσεις να βρω το ρυθμό μου. Εκείνη τη χρονιά είχα αποφασίσει ότι τείνω στο διήγημα, επίσης είχα κερδίσει έπαινο σε έναν πολύ σημαντικό διαγωνισμό και τέλος είχα αποφασίσει το δρόμο που θα ακολουθούσα στη συνέχεια.
Ταυτόχρονα όμως μέσα από την αναζήτησή μου στη συγγραφή, μου είχαν δημιουργηθεί και ένα τρισεκατομμύριο φοβίες που προσπαθούσα με κάποιον τρόπο να τις οργανώσω μπας και βοηθηθώ. Λίγους μήνες αργότερα, ο κύκλος δεν έκλεισε με τον πιο ευγενικό τρόπο από τη δική μου πλευρά γιατί έκανα κάτι από τα don'ts, δηλαδή ξέσπασα στη μέντορά μου, την είδα σαν το μαξιλάρι μου για όλα μου τα προβλήματα, γιατί κάτι μου έφταιγε σε όλο αυτό και κάτι δεν μπορούσα να ξεπεράσω, δηλαδή ότι ήταν πιο έξυπνη από εμένα, πιο αστεία, πιο ικανή και είχε παραπάνω γνώσεις. Νόμιζα ότι ακόμα κι αν προσπαθούσα να την ανταγωνιστώ με ένα κείμενο, δε θα έμπαινε στον κόπο να ασχοληθεί. Ήμουν κάτι σαν τα αιτήματα εκδηλώσεων στο Facebook.
Ένα με δυο χρόνια μετά, αποφάσισα να συμμετέχω και πάλι στο δίκτυο κι έπειτα από ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα όπου μου υπενθύμισαν την άβολη στάση μου την προηγούμενη φορά, επικεντρώθηκα στο στόχο μου και απάντησα ότι είμαι σίγουρη ότι θέλω να ξεκινήσω έναν καινούριο κύκλο και θα έκανα τα πάντα για να πετύχει. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, αλλά όταν ήρθα σε επαφή με τη Βάσια Τζανακάρη, όλα κύλησαν σύμφωνα με έναν προκαθορισμένο τρόπο και η συνεργασία μας ήταν πολύ εποικοδομητική για την εξέλιξή μου.
Θυμάμαι ότι είχαμε ορίσει κάθε Παρασκευή συνάντηση μέσω e-mail και ανταλλάσσαμε απόψεις για τη συγγραφή, μου έστελνε βιβλιογραφία, χρήσιμα άρθρα, συμβουλές, αλλά και τη γνώμη της για κείμενά μου. Το γεγονός ότι αφιέρωνε χρόνο σε εμένα αλλά και στα γραπτά μου, μου έδινε την ώθηση να συνεχίσω να προσπαθώ και να δοκιμάζομαι. Ταυτόχρονα εκείνο το διάστημα ολοκλήρωνα το δεύτερο κύκλο σεμιναρίων που παρακολουθούσα πάνω στο διήγημα και ο συνδυασμός αυτών των δυο γεγονότων ήταν καθοριστικός, καθώς με βοήθησε να ολοκληρώσω ένα παραδοτέο κειμένων και να αρχίσω να τα στέλνω ως πρόταση προς έκδοση σε εκδοτικούς οίκους. Εκείνη τη χρονιά είχα κερδίσει σε δυο διαγωνισμούς ακόμα και αισθανόμουν ότι τα γραπτά μου ήταν πιο ολοκληρωμένα από κάθε άλλη φορά. Μέχρι το τέλος της συνεργασίας μας με τη Βάσια, είχα συμμετάσχει σε δυο συλλογές διηγημάτων και είχα λάβει θετική απάντηση από έναν εκδοτικό οίκο για το δικό μου βιβλίο.
Έπειτα από την ολοκλήρωση του βιβλίου μου έπαθα κάτι σαν εσωτερικό μπλοκ και δεν μπορούσα να γράψω ούτε sms στο κινητό, οπότε είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο να ασχοληθώ με τις σπουδές μου ή να αρχίσω να στέλνω πυρετικά βιογραφικά σε εταιρίες μήπως και γινόταν κάποιο θαύμα και με προσλάμβαναν. Και έπραξα το δεύτερο. Για καλή μου τύχη με προσέλαβαν σε μια ασφαλιστική εταιρία στο τμήμα ανάληψης κινδύνου και μέσα σε λίγους μήνες είχα γίνει ενεργό μέλος της εταιρίας με αρμοδιότητες όμοιες με εκείνες πολύ μεγαλύτερών μου ανθρώπων. Εγώ τότε ήμουν 22. Οι μήνες περνούσαν, ο μισθός μου για τα δεδομένα της εποχής ήταν παχυλός, τα σαββατοκύριακα μου ήταν ελεύθερα, γενικά βίωνα μια καλή εποχή σε σύγκριση με τους υπόλοιπους συμφοιτητές μου.
Ωστόσο κάτι μου έλειπε, γιατί ζητούσα κάθε μέρα περισσότερα από τη ζωή μου και τίποτα απ' ότι έκανα δεν μου πρόσφερε χαρά. Επιπρόσθετα, υπήρχαν πολλές καταστάσεις της εργασιακής μου καθημερινότητας στις οποίες χρειαζόμουν διαπραγματευτικές ικανότητες και στοχοθέτηση. Ήμουν πραγματικά πολύ ανήσυχη με όλα.
Κι εκεί κάπου απευθύνθηκα για ακόμα μια φορά στο WoT. Αυτήν τη φορά όμως αναζήτησα μόνη μου τη μέντορα που χρειαζόμουν κι όταν έλαβα e-mail από το WoT ότι η Δήμητρα Ζερβάκη δέχτηκε να με βοηθήσει, μπορώ να πω ότι χάρηκα υπερβολικά.
Τους πρώτους μήνες της συνεργασίας μας ήμουν αρκετά ψωνισμένη, οξύθυμη, νευρική και ίσως και κάπως δυστυχισμένη. Επειδή μιλούσαμε τις καθημερινές μετά το σχόλασμα, μερικές φορές δεν μπορούσα να συντάξω ούτε μια ολοκληρωμένη πρόταση, σε αντίθεση με τη Δήμητρα που ο λόγος της έρεε σαν ποτάμι. Θυμάμαι ότι της έλεγα όλα μου τα προβλήματα απνευστί, χωρίς να ακολουθώ κάποιο λογικό ειρμό σκέψης. Η δουλειά μου μου δημιουργούσε τρομακτικό στρες, πόνους στο στομάχι, ζαλάδες από τα υπερβολικά τηλέφωνα, θλίψη, καταπιεσμένα συναισθήματα, κόμπλεξ και γενικευμένο αίσθημα κατωτερότητας απέναντι σε όσους μπορώ να φανταστώ. Απέναντι στους συναδέλφους μου, στη Δήμητρα, στους συμφοιτητές μου που έπαιρναν το πτυχίο τους, έκαναν το μεταπτυχιακό τους, ήταν ανέμελοι, και έβγαιναν όποτε ήθελαν, και τέλος με την οικογένειά μου που δεν καταλάβαινε το ανικανοποίητο συναίσθημα μου. Ήμουν μίζερη, μελαγχολική, εγωκεντρική και απογοητευμένη.
Η συνεργασία μας διήρκεσε έξι μήνες και μέσα σε αυτό το διάστημα αποφάσισα να παραιτηθώ από αυτό το περιβάλλον και να βρω το δικό μου λόγο ύπαρξης στον κόσμο, το why μου.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αρχίσω να ενδιαφέρομαι για τη σχολή μου και έθεσα σαν στόχο να περάσω όλα τα μαθήματά. Παράλληλα άρχισα να παρακολουθώ διαφόρων ειδών σεμινάρια σε διαφορετικά πεδία ώστε να ανακαλύψω σε ποιον κλάδο τείνω περισσότερο. Έπειτα για πρώτη φορά στη ζωή μου ασχολήθηκα με την κοινωνική μου ζωή και άρχισα να δραστηριοποιούμαι περισσότερο στην άμεση επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Μέχρι τότε, ήταν λες και ζούσα μέσα σε ένα σπίτι με έξι δωμάτια, χρησιμοποιούσα τα πέντε, και μια μέρα αποφάσισα να ξεκλειδώσω το έκτο, στο οποίο τελικά, υπήρχε μέσα κόσμος. Ή και το αντίστροφο. Περιφερόταν ο κόσμος σε ένα σπίτι και μια μέρα του άνοιξα το δωμάτιό μου.
Η Δήμητρα με βοήθησε να απαλλαγώ από τις φοβίες μου και με προκαλούσε να σκέφτομαι τον εαυτό μου ανάμεσα σε ένα μεγαλύτερο σύνολο και να αναρωτιέμαι για την συνεισφορά μου σε αυτό. Με παρότρυνε να την εμπιστευτώ και μέσα από την συνέχεια της σκέψης της να αρχίσω να επεξεργάζομαι τις πληροφορίες της καθημερινότητάς μου με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που είχα συνηθίσει. Καλλιέργησε την υπομονή στην προσωπικότητά μου, που είναι η λέξη κλειδί σε όλες τις καταστάσεις. Δεν μπορώ να πω ότι έχω πάντα υπομονή, αλλά είναι κάτι για το οποίο προσπαθώ καθημερινά.
Μέσα από την ανταλλαγή των e-mails καθώς και από τις skype συναντήσεις μας, γνώρισα μερικές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της εποχής μας όπως ο Simon Sinek, o Robin Sharma, o Seth Godin κ.ά., έμαθα πώς να συντάσσω ένα βιογραφικό σημείωμα, πώς να παρουσιάζομαι σε ένα job interview, πως να διαπραγματεύομαι μια συμφωνία ώστε να είμαι κι εγώ ικανοποιημένη, πώς να παρακολουθώ τις εξελίξεις, αλλά και πως να εξελίσσομαι κι εγώ η ίδια. Έμαθα για την κοινωνική επιχειρηματικότητα, τη συναισθηματική νοημοσύνη, πώς να αναπτύσσω μια ιδέα, πώς να κάνω τη SWOT analysis, το business model canvas, το project charter, πώς να συνεργάζομαι, πώς να οργανώνω την παρουσίαση μιας ιδέας αλλά και με ποιον τρόπο να κάνω το idea pitching.
Έχω την εντύπωση ότι οι πιο σημαντικές στιγμές της συνεργασίας μας ήταν δύο. Η πρώτη ήταν όταν πέρασα το τελευταίο μάθημα της σχολής και αμέσως τηλεφώνησα στη Δήμητρα για να της ανακοινώσω ότι πήρα το πτυχίο μου. Νομίζω ότι εκείνη την ημέρα μπήκα σε ένα διαστημικό σταθμό και άρχισα να γυρνάω βόλτες σε όλη τη γη. Και η επόμενη, ήταν όταν λίγους μήνες αργότερα παρακολούθησε την ορκωμοσία μου.
Αν μπορούσα να περιγράψω το σημαντικότερο πράγμα που αποκόμισα από τη συνεργασία μας, είναι ότι με τη βοήθειά της ξεπέρασα φόβους μου και βρήκα τον εαυτό μου. Και αυτό δε θα μπορούσα να το καταφέρω χωρίς τη Δήμητρα.
Έπειτα από τρεις κύκλους μέντορινγκ μπορώ να πω ότι χωρίς αμφιβολία θα πρότεινα σε κάθε κορίτσι να περάσει από τη θέση της mentee στο WoT. Από αυτή τη θέση, έχεις τη δυνατότητα να συνεργαστείς με μια γυναίκα που έχει βρεθεί στη θέση σου και μπορεί να σε καταλάβει, μπορείς να επικοινωνήσεις τις σκέψεις σου με ένα άτομο το οποίο ανεπηρέαστο μπορεί να σου πει τη γνώμη του, μπορείς να βοηθηθείς, μπορείς να ενταχθείς σε ένα ευρύτερο σύνολο, μπορείς να εξελιχθείς, μπορείς να δημιουργήσεις μια νέα φιλία και τέλος μπορείς να μάθεις μερικά σημαντικά πράγματα για εσένα, για τους άλλους και για το αντικείμενό σου.