TITLtim-mossholder-298394-unsplash

Αυτό που θέλουν οι καταναλωτές (από τις εταιρείες)

Κατηγορίες: Diversity & Inclusion, Νέα

Πριν από κάποιους μήνες η κοινή γνώμη ταρακουνήθηκε από ένα σκάνδαλο που αφορούσε στην πολυεθνική Starbucks και συγκεκριμένα σε ένα περιστατικό που έλαβε χώρα σε ένα από τα καταστήματά της στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ.

Για όσους δεν έχει τύχει να ακούσουν ή να διαβάσουν σχετικά, με λίγα λόγια η ιστορία έχει ως εξής: Δύο Αφρο-αμερικανοί απομακρύνθηκαν από ένα κατάστημα της αλυσίδας με τη συμβολή της αστυνομίας, κατόπιν καταγγελίας του διευθυντή του καταστήματος ότι βρίσκονταν εκεί για πολύ ώρα χωρίς να έχουν παραγγείλει τίποτα. Οι άντρες μάλιστα οδηγήθηκαν στο τμήμα, με χειροπέδες στα χέρια, ενώ μάταια προσπαθούσαν να εξηγήσουν στους εμπλεκόμενους αστυνομικούς ότι βρίσκονταν εκεί καθώς περίμεναν ένα φίλο. Το περιστατικό καταγράφηκε από άλλους πελάτες του καταστήματος και όπως ήταν φυσικό έγινε viral. Οι αντιδράσεις κατά της εταιρείας ήταν οργισμένες και οι κατηγορίες για επίδειξη ρατσιστικής συμπεριφοράς κατέκλισαν το διαδίκτυο.

Η αντίδραση ήταν άμεση και ο ίδιος ο CEO, Kevin Johnson, απολογήθηκε καταδικάζοντας το περιστατικό και λέγοντας ότι η εταιρεία θα προβεί σε άμεσες ενέργειες αποκατάστασης της φήμης της. Και όντως προέβη: ο manager που κάλεσε την αστυνομία δεν δουλεύει πια στο κατάστημα, η εταιρεία αποζημίωσε τους δύο Αφρο-αμερικανούς και προχώρησε σε ενέργειες πρόληψης παρόμοιων περιστατικών, κλείνοντας για ένα απόγευμα πάνω από 8.000 καταστήματά της στις ΗΠΑ με σκοπό να γίνει εκπαίδευση του προσωπικού στην εξάλειψη φυλετικών προκαταλήψεων.

Στο σημείο αυτό θα σου ζητήσω να ξαναφτιάξεις στο μυαλό σου την παραπάνω ιστορία λίγο διαφορετικά: φαντάσου ότι βρίσκεσαι σε μία σημαντική θέση ευθύνης στην εταιρεία σου και ότι εκδηλώνονται μπροστά στα μάτια σου σεξιστικές διακρίσεις, σε βάρος πελατών ή σε βάρος εργαζομένων. Πώς θα ενεργήσεις για να αντιμετωπίσεις την κρίση και να φροντίσεις να μην ξανασυμβεί; Ή: θα αντιμετωπίσεις το περιστατικό ως κρίση ή ως ένα ακόμη δυσάρεστο σημείο της καθημερινότητας;

Βλέπεις, ενώ βρισκόμαστε εν έτει 2018, και οι γυναίκες έχουν καταφέρει πάρα πολλά πράγματα στο χώρο εργασίας, τουλάχιστον στο Δυτικό κόσμο, οι αριθμοί δείχνουν ότι υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη να διανύσουμε. Σε πολλές επιχειρήσεις, είναι ξεκάθαρο ότι οι γυναίκες στερούνται ευκαιριών ανέλιξης λόγω του φύλου τους και των περιοριστικών πεποιθήσεων γύρω από αυτό (που λένε ότι από τη στιγμή που οι γυναίκες κάνουν οικογένεια δεν είναι τόσο αφοσιωμένες στη δουλειά και στα καθήκοντά τους, ότι τους λείπουν συγκεκριμένες δεξιότητες που απαιτούνται σε θέσεις ευθύνης κτλ.).

Και εδώ είναι που μπαίνουν στο προσκήνιο οι πολιτικές και η εκπαίδευση περί ισότητας, καθώς και η σημασία τους. Κάθε οργανισμός οφείλει να διαχειρίζεται τα θέματα που σχετίζονται με το φύλο και μπορεί να εμφανιστούν στο χώρο εργασίας. Οποιαδήποτε διάκριση, παρενόχληση ή υποτίμηση επηρεάζει άμεσα όχι μόνο την ικανοποίηση και την αποδοτικότητα των ατόμων μέσα στον οργανισμό αλλά και την εικόνα που θέλει να διαμορφώσει και να εξωτερικεύσει ως brand προς τους πελάτες και/ή τους καταναλωτές του.

Γιατί η εικόνα ενός brand δεν διαμορφώνεται μόνο από τις ενέργειες προβολής που επιλέγει αλλά και από τις εσωτερικά διαμορφωμένες συνθήκες και κουλτούρα που συνθέτουν το εργασιακό περιβάλλον.

Σε έναν κόσμο που αισθάνεται διαλυμένος  και χωρίς πίστη στην εκάστοτε κυβέρνηση ότι θα διορθώσει τα πράγματα, οι καταναλωτές χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τα brands ως μοχλούς για να κάνουν τη διαφορά. Aυτό έρχεται με τη μορφή της προσδοκίας ότι τα brands θα βγουν μπροστά και θα λάβουν θέση για τα κοινωνικά ζητήματα, και με τη μορφή ενός μποϊκοτάζ που εκφράζει την οργή των καταναλωτών όταν αυτά παρεκκλίνουν.

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικά αισιόδοξο -ουτοπικό, ίσως- για την Ελλάδα.

Μπορεί οι εταιρείες να πιστεύουν ακόμα ότι οι καταναλωτές δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα για το πόσο ηθική ή ανήθικη είναι η επιχείρηση που εξυπηρετεί τις ανάγκες τους, αρκεί η τιμή/η γεύση/η εμπειρία που τους προσφέρεται να είναι ικανοποιητική.

Μπορεί, όμως, οι εταιρείες να βαδίζουν απλώς πάνω σε ένα χάρτη που σχεδιάστηκε χρόνια πριν και τα βήματά τους να τους οδηγήσουν σε επικίνδυνα νερά που δεν είχαν πάρει είδηση ότι υπάρχουν πλέον εκεί.

Μπορεί, τελικά, να είναι ώρα να ξαναδούμε το χάρτη της καινούριας εποχής, όπως ακριβώς αλλάζει μπροστά στα μάτια μας.


Η Στέλλα Καλαποτλή είναι σύμβουλος επικοινωνίας και ιδρύτρια της Red Thread.