TITLIMG_20200728_114555

Women We Trust | Μια ωδή στις κάλτσες από τον Pablo Neruda και την Ξένια Βανικιώτη

Στη σειρά Women we trust, η Άννα Μπουνάτσου συνομιλεί με νέες επιχειρηματίες που έφτιαξαν κάτι καινούριο από το μηδέν, με την πολύτιμη υποστήριξη του The People’s Trust. Αν θέλεις να μάθεις πώς φτιάχνεται μια επιχείρηση, ποια είναι τα εμπόδια που θα συναντήσεις, αν το επιχειρείν είναι για σένα και ποιος μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τις προκλήσεις που θα βρεις στο δρόμο σου, έλα να γνωρίσεις αυτές τις γυναίκες που κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα -και πιστεύουν ότι μπορείς να κάνεις κι εσύ το ίδιο.


Κάπως έτσι παρουσιάζει η Ξένια τη λατρεία που έχει για τις κάλτσες από παιδί: ένα ποίημα- ωδή του Pablo Neruda, η ποιητική φύση του παππού της, οι εμπειρίες της ίδιας από τα ταξίδια της στο εξωτερικό και η ιδιαίτερη αγάπη της για το πιο όμορφο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο.

Τι είναι για σένα το Ode to Socks;

Είναι ο συνδυασμός της συναισθηματικής μου πλευράς και της ανάγκης μου να επιχειρήσω. Από μικρή λάτρευα τις κάλτσες, τις φορούσε συνέχεια ο μπαμπάς μου, τον έβλεπα κι ήθελα να έχουμε αυτές σαν έναν κοινό κώδικα. Ξεκινούσα με αυτές σαν πρώτο στοιχείο στο ντύσιμό μου κι έπειτα συνδύαζα όλα τα υπόλοιπα ρούχα. Όταν πήγαινα στο εξωτερικό, συνεχώς ψώνιζα κάλτσες με διάφορα σχέδια κι ένιωθα ότι, στην Ελλάδα, η εξέλιξη και η χρήση αυτού του κομματιού στη μόδα έμεναν στάσιμες. Λογικό ήταν να μην είμαι ικανοποιημένη και να βλέπω ένα κενό στην αγορά. Έτσι σκέφτηκα πως, αν ξεκινούσα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το σχεδιασμό κάλτσας, ίσως και να πετύχαινα. Άρχισα να οραματίζομαι τα σχέδια και τους ήρωες που θα μετέφεραν τα μηνύματά μου προς τον υπόλοιπο κόσμο. Στην ουσία χρησιμοποίησα τις κάλτσες σαν ένα καμβά ώστε να μιλήσω για ό, τι με απασχολούσε. Λίγη μουσική, ένα ποίημα, και ξυπνούν κοινωνικά θέματα που μας αφορούν όλους. Για παράδειγμα, ο ήρωας Γοργόνος, ένας από τους πρωταγωνιστές στις βαμβακερές μου δημιουργίες, δεν έχει φύλο. Δεν είναι ούτε άντρας, ούτε γυναίκα. Είναι άνθρωπος και ψάρι. Του αρέσει το βάθος και καθόλου η επιφάνεια. Η Παπαδιά εκφράζει την έννοια της καταπιεσμένης γυναίκας. Μια ζωή θυσιαζόταν, νομίζοντας πως αυτό είναι αγάπη. Τελικά κατάλαβε πως δεν είναι ευτυχισμένη γιατί η αγάπη δεν είναι θυσία. Και μπήκε στην κάλτσα για να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Ο Ναύτης μιλάει για την ξενιτιά και τον πόνο του ξεριζώματος. Ο παππούς μου είχε εξοριστεί στη Μακρόνησο κι είχε γράψει αναρίθμητα ποιήματα για την εξορία και την ξενιτιά. «Άλλο το χώμα που πονώ κι άλλο καλημερίζω». Έτσι νιώθω κι έτσι εκφράζομαι ελεύθερα.

Τι αφορούσαν οι σπουδές σου και ποια ήταν η επαγγελματική σου εμπειρία πριν φτάσεις στη δημιουργία του Ode to Socks;

Έχω σπουδάσει στη Γεωπονική σχολή κι έχω ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό μου στη Δημόσια υγεία, στη διατροφή του ανθρώπου και στην επικοινωνία. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά κάπως έτσι συνειδητοποίησα το πόσο μου άρεσε να περνάω τα δικά μου μηνύματα και να επικοινωνώ με τους ανθρώπους με ένα διαφορετικό τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, στο μεταπτυχιακό είχαμε ένα μάθημα μάρκετινγκ στο οποίο έπρεπε να πείσουμε τον κόσμο ότι είναι απαραίτητο να μάθουμε να τρώμε υγιεινά. Όταν κάθισα να σκεφτώ μια ιδέα, αποφάσισα να δημιουργήσω ένα βίντεο με ηθοποιούς, να τους ντύσω, να στήσω το σκηνικό. Κι εκεί ένιωσα ένα έντονο ταρακούνημα. Συνειδητοποίησα ότι βρίσκω ενδιαφέρον στο χώρο της μόδας, αλλά κυρίως στην επικοινωνία της. Από εκεί κατευθύνθηκα προς τη μόδα και τελικά τελείωσα μια σχολή styling. Μου προκαλούσε χαρά το μάρκετινγκ και το πώς μπορώ να μεταφέρω ένα μήνυμα στους υπόλοιπους ανθρώπους. Απολάμβανα τη διαδικασία της σύλληψης της ιδέας. Για ένα διάστημα εργάστηκα ως στυλίστρια κι έπειτα ασχολήθηκα με τη δημιουργία της δικής μου κάλτσας και άρχισα να εργάζομαι πάνω στις δικές μου επιχειρηματικές κινήσεις. Πλέον λειτουργώ το δικό μου φυσικό κατάστημα και e- shop. Από τη πρώτη μέρα δουλεύω κυρίως με χονδρική πώληση, δίνοντας προϊόντα σε καταστήματα στην Αθήνα, στην επαρχία και σε νησιά. 

Ποιο είναι το πιο ωραίο και το πιο δύσκολο στην επιχειρηματικότητα;

Το πιο ωραίο σε όλο αυτό το ταξίδι είναι το να βλέπεις τον κόσμο να ταυτίζεται με τις δικές σου σκέψεις, πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Είναι όμορφο να βλέπεις ότι δίνεις χαρά. Πελάτισσες, πελάτες μου στέλνουν φωτογραφίες τους με τις κάλτσες, ή μου στέλνουν ιστορίες και τις ανεβάζουν στα μέσα δικτύωσης. Έχει έναν αντίκτυπο αυτό που προσφέρω. Το πιο δύσκολο είναι οι ευθύνες που έχει μια επιχείρηση -κι αυτές τρέχουν συνέχεια. Επίσης, επειδή αγαπώ τη δουλειά μου, πρέπει να καταφέρνω να μην ορίζομαι από αυτήν, κάτι που αποτελεί παγίδα. Βάζω την ψυχή μου, αλλά δεν παύει να είναι δουλειά. Είναι σημαντικό να διαχωρίζω τα όρια της Ξένιας-γυναίκα και της Ξένιας-επιχειρηματία. Δεν θέλω να είμαι ή να γίνομαι η δουλειά μου, όσο κι αν μου αρέσει. Αυτό πιστεύω πως ισχύει για όλες. Με αυτό τον τρόπο με προστατεύω από την υπερβολική δουλειά κι έτσι δεν με κατατρώει ώστε αργότερα να βαρεθώ, να μπουχτίσω ή και να τη μισήσω. 

Προτιμάς να είσαι επιχειρηματίας ή υπάλληλος;

Προτιμώ να έχω τη δική μου επιχείρηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα είναι ιδανικά όταν είσαι κυρίαρχη του εαυτού σου. Όλα συμβαίνουν με παραπάνω ευθύνες και με λιγότερο ύπνο, αλλά στο τέλος της μέρας η καρδιά μου είναι πιο ήρεμη γιατί νιώθω ότι δεν την προδίδω κάνοντας κάτι που δεν τη γεμίζει. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί νιώθω ότι, επαγγελματικά τουλάχιστον, είμαι εκεί που θα ήθελα να είμαι. Είναι και φανταστικό γιατί έχουμε μεγαλώσει έχοντας στο μυαλό μας ότι μάλλον δεν θα μας αρέσει η δουλειά που θα κάνουμε, οπότε πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή γι’ αυτές τις ώρες που δουλεύουμε και μετά είναι η ζωή. Κι αυτό είχε περάσει πολύ μέσα μου. «Ας βρω μια δουλειά, που θα μου παρέχει έναν αξιοπρεπή μισθό, αλλά που πολύ δύσκολα θα μου αρέσει». Είχα συμφιλιωθεί με αυτή την ιδέα. Τώρα που βλέπω ότι υπάρχει και η άλλη επιλογή πραγματικά θα ήθελα να αφυπνίσω όλες εκείνες κι εκείνους που έχουν φανταστικά ταλέντα και μπορεί να μην τα ξέρουν καν, αλλά το πιο θλιβερό είναι ότι δεν προσπαθούν. Είναι τόσο δυνατό μέσα τους το ότι δε θα τα καταφέρουν. Ένας απλά μη ρεαλιστικός φόβος. 

Περιγραφή εικόνας: Τρία ζευγάρια κάλτσες με τους/τις Ode to Socks Heroes (ο Ναύτης, ο Γοργόνος, η Παπαδιά)

Τι θα συμβούλευες μια γυναίκα που θέλει να ξεκινήσει τη δική της επιχείρηση;

Θα τη συμβούλευα να συνδεθεί πραγματικά με τον εαυτό της και έτσι θα γεννηθεί μια ιδέα μέσα της που δεν γίνεται να μην πετύχει. Αλλά όλο αυτό πρέπει να συνδυαστεί με την αληθινή της επιθυμία και αγάπη γι’ αυτό που θέλει να δημιουργήσει. Το κίνητρό της να είναι να ασχοληθεί με ό, τι θα τη βοηθήσει να εκφραστεί. Το κίνητρο που κρύβεται πίσω από κάθε μας πράξη είναι αυτό που μας δίνει όλη τη δύναμη και την ώθηση για την εξέλιξή του. Εγώ δεν είχα κίνητρο τα λεφτά. Ήθελα σίγουρα να βγάζω χρήματα, αλλά για να προστατεύω αυτό που αγαπάω. Δεν τα υποτιμώ, είναι σημαντικά για την επιβίωση, αλλά αν δούλευα τώρα ως γεωπόνος ή στυλίστρια, το κίνητρό μου θα πρόδιδε την Ξένια σαν προσωπικότητα. Δεν θα την έκανε χαρούμενη.  Όταν ξεκίνησα δεν πίστευε κανείς σε εμένα. Η μητέρα μου, μέχρι να με δει μια φορά στην τηλεόραση να μιλάω για τη δουλειά μου, πίστευε πως έχω ένα χόμπι με κάτι κάλτσες, δεν είχε ιδέα. Πήγαινα σε λογιστές και με ρωτούσαν γιατί ήθελα να ξεκινήσω μια τέτοιου είδους εταιρεία. Αν δεν πήγαινε καλά, απλά θα την σταματούσα. Τα θετικά ήταν πολύ περισσότερα και δεν καταλάβαινα γιατί προσπαθούσαν να με τρομάξουν. Κερδίζεις ακόμα κι από αυτά που χάνεις. Πρώτα αποτυγχάνεις λίγο και μετά πετυχαίνεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Πρέπει να συμβιβαζόμαστε και με την έννοια του προβλήματος. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν μπορούμε να ζούμε σε ένα γυάλινο κλουβί, χωρίς να δεχόμαστε επιρροές. Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα, το θέμα είναι τι ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Σε αυτή τη γυναίκα λοιπόν, λέω να ζήσει τη ζωή της με τα δικά της θέλω να γίνονται πραγματικότητα. 

Την περίοδο της καραντίνας πως την αντιμετώπισες;

Ομολογώ ότι δεν ήμουν καλά ψυχολογικά, αλλά μου έδινε δύναμη το ότι πήγαινε καλά το e- shop. Στην θετική φάση της καραντίνας, του ελεύθερου χρόνου, μου βγήκε αυθόρμητα κι έγινα πολύ δημιουργική. Η σειρά της κάλτσας «Ξέρω ένα μέρος» έχει ξεκάθαρα αυτό το χαρακτήρα και εννοεί «μη στενοχωριέσαι, ξέρω ένα μέρος και κάποια στιγμή θα μπορείς να είσαι εκεί». «Μα πότε άνθισες», άλλη μια κάλτσα που έφτιαξα την περίοδο της καραντίνας. Υπάρχουν λουλούδια που ανθίζουν και στο σκοτάδι όπως πολλοί άνθρωποι. Μπορεί το φυσικό μου κατάστημα να ήταν κλειστό, το e- shop όμως άνθισε. Και το πιο δυνατό μαγαζί είναι το Instagram. Νιώθω τυχερή γιατί έχω χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης και καλής διάθεσης με τους πελάτες μου, ίσως επειδή το τρέχω όλο μόνη μου. Όντως συνδέομαι με όσους μου στέλνουν, όντως εγώ απαντώ. Ένιωσα μια ευχάριστη ευθύνη. Όλους αυτούς τους ανθρώπους έχω συνηθίσει να τους ανεβάζω το κέφι στη σελίδα, με χρώματα κι αισιόδοξες εικόνες. Ένιωσα ότι ακόμα και σ’ αυτές τις μέρες είμαστε μαζί.

Πώς γνώρισες το The People’s Trust;

Είχα ακούσει για τον οργανισμό από έναν φίλο. Έκανα την αίτηση και ξεκινήσαμε τις επαφές μας. Δέχτηκαν την ιδέα μου, πήρα την επιχορήγηση αλλά πέρα από το οικονομικό κομμάτι η υποστήριξή τους ήταν και σε πιο προσωπικό επίπεδο. Άνθρωποι που δεν είναι φίλοι ή συγγενείς σου, νιώθεις ότι πιστεύουν στην ιδέα σου και τους εκτιμάς για τη δουλειά και την εμπειρία τους. Κάτι που δεν πίστευα, αλλά συνέβη, είναι πως συνεχίστηκε αυτή η υποστήριξη κι αφότου τελείωσε η οικονομική συνδιαλλαγή μας. Ό, τι έλεγαν το τήρησαν. Ειδικά μέσα στην καραντίνα, με ξεπέρασαν. Έστειλα προσωπικό μήνυμα να τους ευχαριστήσω. Ήταν συνεπείς κάθε εβδομάδα, μας έδιναν πληροφορίες από τους πιο σημαντικούς στους κλάδους των επιχειρήσεων. Σε μια κατάσταση που όλα ήταν στάσιμα, μας πρόσφεραν την πιο χρήσιμη πληροφορία, δωρεάν. Αυτό είναι υπέρ τους.

Έχεις βιώσει κάποια διάκριση επειδή είσαι γυναίκα επιχειρηματίας;

Πριν κάνω αυτή τη δουλειά ήμουν στυλίστρια σε ταινίες. Εκεί είχα βιώσει και διάκριση και σεξισμό. Έχοντας κακοποιηθεί από πολλές δουλειές, κάπως νόμιζα ότι τελικά δεν μου άρεσε αυτό που σπούδασα, δεν μου αρέσει η δουλειά μου. Απλά φταίει ένας εργοδότης, ένας ανάξιος μισθός και το περιβάλλον εργασίας. Ως γυναίκα επιχειρηματίας, δεν έχω βιώσει κάποια διάκριση. Αυτό το επάγγελμα το διάλεξα ακριβώς γιατί έχω καταπονηθεί αρκετά κάνοντας δουλειές στις οποίες δεν περνούσα καλά. Ήταν συνειδητοποιημένη η επιλογή μου να επιχειρήσω πλέον μόνη μου. Με προστάτεψα. Σε αυτή τη δουλειά, επειδή εγώ είμαι στο τιμόνι, με τα καλά του και τα κακά του, εγώ επιλέγω με ποιους θα συνεργαστώ και τα κριτήριά μου είναι κυρίως ανθρωπιστικής φύσης. Δε με εμπνέει να συνεργαστώ με μια εταιρεία ή με σχεδιαστές αν οι ιδέες, ή το μυαλό τους δε μου ταιριάζουν, ή αν δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Μου έχει τύχει να κάνω ραντεβού με ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν τη δουλειά μου και δεν ήθελα και να τη μάθουν. Πίσω από αυτό που κάνω υπάρχει συναίσθημα και καρδιά. Δεν βρίσκω νόημα να κάνεις κάτι αν δεν αφήνεις ένα αποτύπωμα. Πιστεύω ότι αφήνω το αποτύπωμά μου έστω και σε έναν άνθρωπο κι αυτό το θεωρώ επιτυχία. Δεν μου αρέσει να φτιάχνω προϊόντα που κάνουν τον άλλο πιο όμορφο, θέλω η δουλειά μου να ψιθυρίζει μέσα του. Έπρεπε πάντα να αναμετρηθώ με λάθη για να μάθω. Η γνώση βασίζεται στην ατομική εμπειρία, δεν μεταδίδεται έτσι απλά. Δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικά στη σταδιοδρομία μου. Αντιλαμβάνομαι πως η πανεπιστημιακή εκπαίδευση και τα διάφορα επαγγέλματα που καταπιάστηκα με έχουν μάθει να έχω αντίληψη. Δεν πετάω και δεν αλλάζω τίποτα, είμαι αυτή που είμαι και πατάω σταθερά στα πόδια μου.


Σχετικά με το The People’s Trust

Το The People’s Trust, είναι ένας ιδιωτικά χρηματοδοτούμενος, μη κερδοσκοπικός οργανισμός που υποστηρίζει νεοσύστατες και υφιστάμενες μικρές επιχειρήσεις όλων των κλάδων, παρέχοντας μικροχρηματοδότηση μέχρι το ποσό των €10.000 και δωρεάν υπηρεσίες επιχειρηματικής ανάπτυξης. Όραμά του, να συμβάλει στη μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα μέσω της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας. Για το λόγο αυτό, προσφέρει στους επιχειρηματίες του αύριο τα εφόδια που χρειάζονται για να μετατρέψουν τις ιδέες τους σε βιώσιμες επιχειρήσεις. Αναζήτησε περισσότερες πληροφορίες στο https://www.thepeoplestrust.org/.