Η Χριστίνα Θεοφιλίδη σε 4 ερωτήσεις

Από τις 25/9, θα παρουσιάζουμε, μέσα από το blog του Women On Top, τις ξεχωριστές γυναίκες που επιλέχθηκαν ως ομιλήτριες, μέντορες και trainers για την πρωτοβουλία Leave A Legacy, ένα event της Mastercard και του Women On Top, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 20/10/2018, στο Ωδείο Αθηνών. Μπες στο Leave A Legacy για να μάθεις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα της εκδήλωσης και τις παράλληλες δράσεις και δήλωσε τη συμμετοχή σου!

Η Χριστίνα Θεοφιλίδη, Γενική Διευθύντρια Προϊόντων Λιανικής Τραπεζικής στη Eurobank, είναι από τους ανθρώπους που σε κερδίζουν από την πρώτη επαφή. Γεννήθηκε στην Αθήνα και πραγματοποίησε τις σπουδές της σε Αμερική και Γαλλία με πτυχίο Bachelors σε Οικονομικά και Ψυχολογία του Πανεπιστημίου Swarthmore College των ΗΠΑ και πτυχίο MBA από το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων INSEAD. Σε όλα τα χρόνια της καριέρας της δραστηριοποιείται στη Λιανική Τραπεζική και έχει εργαστεί στις Societé Generale, Citibank και Eurobank, από τις εποχές που ο χώρος γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, αλλά και στη δύσκολη και επίπονη περίοδο της κρίσης. Παράλληλα δημιούργησε και στήριξε την οικογένειά της και σήμερα είναι περήφανη μητέρα δυο νεαρών 20 & 17 ετών. Είναι επίσης Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων Πανεπιστημίου INSEAD στην Ελλάδα. Στην ομιλία της στο Leave A Legacy θα μας μιλήσει για τη δική της οπτική  σχετικά με το τι σημαίνει να φτάνεις τη δική σου κορυφή. Παρακάτω μπορείς να διαβάσεις τη συνέντευξη που μας έδωσε για το Women On Top.

Όταν ξεκίνησες την πορεία σου ήξερες/φανταζόσουν που θα σε οδηγούσε;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα! Ξεκίνησα να δουλεύω σε τράπεζα λίγο τυχαία: είχα σπουδάσει οικονομικά, οπότε υπήρχε μία συνάφεια. Είχα όμως κάνει ένα διπλό πτυχίο μαζί με ψυχολογία, και έφτασα αρκετά κοντά στο να επιλέξω ένα δρόμο πιο κοντά σε αυτό το αντικείμενο, που επίσης μου άρεσε πολύ. Προβληματίστηκα όμως τότε με την πρακτική εφαρμογή της Ψυχολογίας και τις επαγγελματικές ευκαιρίες που θα είχα. Πριν από 30 περίπου χρόνια, δεν το έβλεπα να συνδυάζεται εύκολα με μια καριέρα στον χώρο των επιχειρήσεων που εξ’ αρχής με ενδιέφερε. Οπότε η Τράπεζα μου φάνηκε πιο ασφαλής επιλογή. Μετά το μεταπτυχιακό μου, όπου πάλι βρέθηκα σε ένα σταυροδρόμι επιλογών, με συνεντεύξεις και προτάσεις από εταιρείες FMCG, συμβουλευτικές και άλλες (άλλες εποχές τότε…), βρέθηκε στο δρόμο μου η Citibank προσφέροντας μου ένα πολύ δελεαστικό οικονομικό πακέτο για έναν φρέσκο και σχετικά άπειρο απόφοιτο, σε συνδυασμό με συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και στελέχη που με είχαν εμπνεύσει να συνεργαστώ μαζί τους. Έκτοτε το ένα βήμα οδηγούσε στο επόμενο, αλλά πάντα στον ίδιο χώρο, που κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να μου προσφέρει ευκαιρίες και προκλήσεις και να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον μου.

Συνηθίζεις να βάζεις στόχους και να καταστρώνεις ένα σχέδιο για να τους πετύχεις ή ακολουθείς τις περιστάσεις και αυτά που βρίσκονται στο δρόμο σου; Γιατί;

Νομίζω ότι η πορεία μου είναι ένας συνδυασμός. Πιστεύω στο σχέδιο και στους στόχους. Η ζωή όμως εξελίσσεται με μεγάλη φαντασία και ανοίγει δρόμους που πρέπει κανείς να έχει μάτια ανοιχτά για να τους δει. Να ξέρουμε που περίπου θέλουμε να πάμε είναι σημαντικό. Πρέπει όμως να έχουμε και την ευελιξία να προσεγγίσουμε το στόχο μας από εναλλακτικούς δρόμους όταν δούμε μία ευκαιρία μπροστά στα μάτια μας – ή αντίστοιχα μία κλειστή πόρτα. Άρα για μένα είναι σημαντικό να υπάρχει η γενική κατεύθυνση και ένας άμεσος, χειροπιαστός και ορατός στόχος για την επόμενη τριετία, ας πούμε. Το βρίσκω άδικο να ρωτάμε σε συνεντεύξεις το κλασσικό «που θα ήθελες να είσαι 10 χρόνια από τώρα». Πέρα από τις προφανείς απαντήσεις, δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει τόσο μακριά, είναι πολλά αυτά που συμβαίνουν στην πορεία και δεν τα ελέγχουμε καν. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και ο τρόπος που εξελίσσεται, ακόμα και σήμερα, είναι ενδεικτικό παράδειγμα. Οπότε πιστεύω στους μεσοπρόθεσμους και ορατούς στόχους, στην επόμενη κουκίδα στη σειρά, που στο τέλος θα συνθέσουν τη ζωγραφιά που φαντάζεται και ονειρεύεται ο καθένας μας.

Τι άποψη έχεις για τη σχέση μεταξύ πάθους και δουλειάς. Είναι απαραίτητο το πάθος για να έχει μια γυναίκα μια πορεία που θα τη γεμίζει επαγγελματικά; Είναι αρκετό;

Το πάθος με την ευρύτερη έννοια, ναι. Γιατί θα μου πείτε, πώς μπορεί να έχεις πάθος με τα τραπεζικά; Και όμως. Παθιάζεσαι με το στόχο που κυνηγάς, παθιάζεσαι με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι και βλέπεις να εξελίσσονται, παθιάζεσαι με το «άριστο», το σωστό, το ωραίο. Οι γυναίκες είμαστε πολύ εγκεφαλικές και σύνθετες. Δεν λειτουργούμε σε ένα επίπεδο και το κίνητρο μας δύσκολα είναι μονοσήμαντο. «Αύξησε τις πωλήσεις και θα πάρεις μπόνους»: νομίζω δεν λειτουργούμε έτσι.  Θέλουμε και ένα στόρι, να το φτιάξουμε στο κεφάλι μας, να το στολίσουμε, να παθιαστούμε. Γιατί οι θυσίες είναι πολλές και ο δρόμος δύσκολος. Θα αφήσεις τα παιδιά ένα βράδυ άρρωστα για να πας το απαραίτητο επαγγελματικό ταξίδι, θα φτάσεις για τα γενέθλια τους την ώρα της τούρτας γιατί άργησε το meeting. Δεν τα κάνεις αυτά αν δεν σε εμπνέει κάτι περισσότερο- το πάθος είναι μία ωραία λέξη να το εκφράσει κάποιος αυτό.

Πόση σημασία δίνεις στην ισορροπία της επαγγελματικής με την προσωπική σου ζωή; Τι σε δυσκολεύει στο να την πετύχεις και τι σε βοηθάει σε αυτήν;

Η ισορροπία γενικά είναι πολύ σημαντική για μένα. Αλλά είναι και απολύτως προσωπική, και αυτό είναι σημαντικό να το ξέρει μία γυναίκα από νωρίς για να ελαττώσει τις ενοχές της. Η καθεμία μας πρέπει να βρει τη δική της ισορροπία που δεν εντάσσεται σε κανόνες ή σε νόρμες. Για μένα αυτό μπορεί να είναι ότι τα Σαββατοκύριακα δεν δουλεύω ποτέ, για μία άλλη γυναίκα ότι είναι στο σπίτι στις 3 κάθε μέρα για να υποδεχτεί τα παιδιά της. Δεν το γράφει σε κάποιο manual, δεν μας το δείχνει κανείς. Αλλά χωρίς ισορροπία δεν προκύπτει, κατά τη γνώμη μου, ούτε επιτυχία αλλά ούτε και ευτυχία.

Οι δυσκολίες έχουν να κάνουν με το πάθος. Γιατί αν παθιάζεται κανείς με τη δουλειά του, εύκολα ξεχνιέται και ξεχειλώνει τα όρια. Ειδικά όταν βρίσκεται σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον που τα όρια της δουλειάς είναι από μόνα τους ελαστικά και που το ωράριο δεν υπάρχει για να ακολουθείται. Θέλεις να κάνεις τη δουλειά σου καλά και σωστά και αυτό απαιτεί μεγάλη προσπάθεια πολλές φορές. Και η ισορροπία χάνεται. Από την άλλη, αυτό που βοηθάει είναι να έχεις ενδιαφέροντα και το ίδιο πάθος για ότι κάνεις εκτός δουλειάς. Μπορεί να είναι το μεγάλωμα των παιδιών, ένα χόμπι, σπορ, παρέες, ο σύντροφός σου. Αν η εναλλακτική της δουλειάς είναι ευχάριστη –κανονικά πρέπει να είναι πολύ πιο ευχάριστη- τότε έχεις λόγους να επιδιώκεις την ισορροπία συστηματικά.