Αγαπημενο μου ημερολογιο

Κατηγορίες: Άρθρα

Αν είσαι ή έχεις υπάρξει άνεργη ή αν κάποιος άνθρωπος στο περιβάλλον σου (άντρας ή γυναίκα, δεν έχει τόση σημασία) έχει μείνει για καιρό χωρίς δουλειά, το παρακάτω απόσπασμα, από το Ημερολόγιο Ενός Ανέργου, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Καστανιώτη, θα σου πει πολλά. Γι’ αυτό επιλέξαμε να το δημοσιεύσουμε –γι’ αυτό και επειδή, ως κεφάλαιο, δίνει έμφαση στο κομμάτι του τι σημαίνει σήμερα η ανεργία για μια γυναίκα στην Ελλάδα. Διάβασέ το με την ελπίδα και την ενέργεια του τι μπορεί να αλλάξει (και πώς).

img13336_32d6a700e47b970d9e2f7d8e53d7104f

"Άνεργη: Το μισό του ουρανού

Έχω σκεφτεί άπειρες φορές όλον αυτό τον καιρό ότι κάναμε τεράστιο φάουλ όταν αποφασίσαμε να ονομάσουμε αυτό το πρότζεκτ «Ημερολόγιο ενός ανέργου». Ο τίτλος «Ημερολόγιο μιας άνεργης» θα ήταν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η Νόρα, η Μαρία, η Βασιλική, η Αγγελική, η Πέπη, η Μαρίνα, η Κωστούλα. Γυναίκες όλων των ηλικιών αγκάλιασαν το Ημερολόγιο, το έκαναν δικό τους, αρχίζοντας πολύ συχνά το μήνυμά τους με τη φράση «αγαπημένο μου ημερολόγιο». Απόθεσαν εδώ αβάσταχτο πόνο και φόβο, κατέγραψαν ελπίδες και όνειρα, πήραν κουράγιο απ’ αυτό, μα πιο πολύ πρόσφεραν κουράγιο σε άλλους. Εκείνες γράφουν κάθε μέρα το Ημερολόγιο με το αίμα από τις φλέβες τους όπως οι φυλακισμένοι – οι άντρες μού φαίνεται το ρίχνουν περισσότερο στις πολιτικές αναλύσεις. Αλλά είναι σεξίστρια η γαμημένη η γλώσσα – όπως και οι εργοδότες.

Ας δούμε όμως μαζί τι σόι γυναίκες είναι αυτές.

«Το 2008 χώρισα μετά από 15 χρόνια. Όταν έφυγε από το σπίτι, το παιδί, τεσσάρων τότε, δεν το κατάλαβε».

«Είμαι χωρισμένη μητέρα (χωρίς απόφαση διατροφής από τον πατέρα του παιδιού μου)».

«Με λένε Λία, είμαι 37 χρονών, ανύπαντρη μητέρα ενός αγοριού δυόμισι χρονών και συζώ με τον πατέρα του».

«Είμαι σε διάσταση, με τρία παιδιά (μία φοιτήτρια, ένας στο λύκειο κι ένας στο γυμνάσιο), χωρίς δικό μου σπίτι, χωρίς οικονομίες στην τράπεζα...»

«Στα 33 μου, στην πιο παραγωγική φάση της ζωής μου, είμαι άνεργη, άγαμη, απογοητευμένη, απαισιόδοξη, χωρίς όνειρα και μέσα στη μιζέρια».

«Είμαι μια άνεργη μητέρα ενός παιδιού. Απολύθηκα παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2009 και μέχρι σήμερα δεν έχω καταφέρει να βρω τίποτα».

«Είμαι 14 μήνες άνεργη. Γίνομαι 34 σε δύο μήνες. Έχω στείλει άπειρα βιογραφικά και δεν απαντάει κανείς. Κανείς. Η μόνη δουλειά όπου με καλέσανε για συνέντευξη ήταν σε μια εταιρεία με ασανσέρ. Δεν με προσλάβανε, κι ας είμαι απόφοιτη πανεπιστημίου με μάστερ και άριστη γνώση ξένης γλώσσας. Γραμματέα ψάχνανε. Ούτε για γραμματέας δεν κάνω».

«Η ανεργία μού χτύπησε την πόρτα στην πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής μου. Την ημέρα που επέστρεψα από την άδεια μητρότητας, μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου, μου ανακοινώθηκε ότι η επιχείρηση δεν χρειαζόταν πλέον τις υπηρεσίες μου».

«Πλέον, λίγους μήνες πριν τα 40, χωρίς επίδομα ανεργίας και έγκυος στο πρώτο μου παιδί, απαντήστε μου, σας παρακαλώ: Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι υπάρχει περίπτωση να βρω ποτέ ξανά δουλειά;»

«Ξέρετε τι είναι να είσαι άνεργη πολύτεκνη μητέρα με δάνειο στεγαστικό, με όλη την γκρίνια που επικρατεί στην οικογένεια κι αυτό το μόνιμο όχι που λέω στα παιδιά μου;»

Και όμως, μέσα σε όλ’ αυτά φωλιάζει συχνά κι ένα είδος χιούμορ. Γυναικείο χιούμορ, νεανικό, ζωτικό. «Σ’ ένα μήνα είχα πάρει τρία κιλά. Από τις φρυγανιές και τη μαρμελάδα. Τη μαρμελάδα, δυστυχώς, μου την έστελνε η μάνα μου. Αν έπρεπε να την αγοράζω, δεν θα άδειαζα ένα βάζο το διήμερο. Η μάνα μου, από κει που δεν ήξερε αν ζω ή αν πέθανα, με παίρνει τηλέφωνο τρεις φορές την ημέρα. Ή ανησυχεί μην κάνω καμιά μαλακία –με το μαχαίρι της μαρμελάδας, ξέρω γω– ή χαίρεται που έχω γίνει ξαφνικά πάλι ανήλικο λόγω συνθηκών. Λεφτά δεν της έχω πάρει ακόμα, αλλά, φυσικά, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα το αποφύγω».

Πώς όμως να διατηρήσεις το χιούμορ σου όταν η κατάσταση κλιμακώνεται σε όλο το φάσμα της απόγνωσης;

«Πριν από ένα μήνα τελείωσε και το ταμείο ανεργίας».

«Ένα αμάξι που έχω δεν θα ξανακουνηθεί. Δεν μπορώ να πληρώσω ούτε ασφάλεια ούτε βενζίνη».

«Απλά θα υπάρχω μέσα στο σπίτι των γονιών μου. Και θα κάνω και κανέναν περίπατο στο κέντρο της πόλης».

«Αυτά τα τριάμισι χρόνια ανεργίας έχουν σκεπάσει τα πάντα».

«Την έχω βαρεθεί την ουρά του ΟΑΕΔ, έχω βαρεθεί να μην έχω μισό ευρώ στο πορτοφόλι μου να πάρω μια τσίχλα στα παιδιά μου. Έχω βαρεθεί να βλέπω το σύζυγό μου να βυθίζεται σιγά σιγά στην κατάθλιψη, γιατί με ένα μισθό της τάξης των 800 ευρώ πρέπει να φάμε, να πληρώσουμε ΔΕΗ, φόρους, κοινόχρηστα, φροντιστήρια. Έχω βαρεθεί να τα κρατάω όλα μέσα μου. Έχω βαρεθεί να είμαι άνεργη».

«Αυτό που με τρελαίνει ακόμα περισσότερο είναι ότι, αντί να υπάρχει προσφορά εργασίας, υπάρχουν προσφορές και εκπτώσεις για κατόχους κάρτας ανεργίας. Εκτός των άλλων λοιπόν, πρέπει να αισθάνομαι και ζητιάνα».

«Μετά από 15 χρόνια που πληρώνω τα δάνειά μου ανελλιπώς και στο σέντσι, πρώτη μου φορά μπήκα στο κόκκινο και μου ’σπασαν τον εγωισμό και την περηφάνια μου, για μερικά ευρώ υπόλοιπο…»

«Το μόνο που κατάφερα είναι να ασχοληθώ περιστασιακά με πράγματα που ούτε καν είχα φανταστεί πως θα ’κανα. Μάζεμα ελιάς, κηπουρική, βοήθεια σε παιδιά του σχολείου, κουβάλημα στη λαϊκή αγορά, λάντζα σε εστιατόριο, καθαρίστρια και σέρβις σε ξενοδοχείο, μέχρι και τέσσερις νύχτες στο ραδιοταξί πέρασα αμισθί – υποτίθεται πάντα ότι σε παίρνουν για να μάθεις τη δουλειά, αλλά απ’ ό,τι κατάλαβα έτσι κάνουν τη δουλειά τους».

«Πάω σε δουλειές και μετά από δυο μήνες είμαι άνεργη πάλι, κι όλο αυτό είναι το δικό σας σύστημα, με τις ατέλειωτες συζητήσεις στα κανάλια των χορτάτων, που θαρρούν ότι βρίσκονται κοντά στον άνθρωπο που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, γιατί αν δεν έχεις να πληρώσεις, δεν υπάρχει κανείς να σε βοηθήσει».

«Έπειτα σου λέει “διάλεξε, ή μαύρα ή στο σπιτάκι σου, δεν έχουμε δουλειά”. Χάρισα την αποζημίωση, έμεινα δυο μήνες και μετά έγινε το κλικ».

«Είτε έχω πολλά προσόντα για τη θέση είτε είμαι μεγάλη και, το κυριότερο, φταίω που είμαι μητέρα».

«Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου λέγοντας “πάνω απ’ όλα η υγεία και δόξα τω Θεώ…” Μα έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ, έρχεται η ώρα που πρέπει να βγω για ψώνια και ψάχνω σε τσάντες να βρω “ξεχασμένα” κέρματα, να πάρω τα απαραίτητα τουλάχιστον για το παιδί».

«Μεγάλη για τις περισσότερες δουλειές, μικρή για τις άλλες, πολύ έμπειρη για εκεί, πολύ άπειρη γι’ αλλού, πολύ ηθική για παραπέρα, καθόλου δουλοπρεπής – κυρίως…»

Η Μάγδα, η Δήμητρα, η Κωνσταντίνα, η Κική, η Φλώρα, η Γιώτα, η Σταυρούλα, η Πηνελόπη, που μπορεί και να τη φωνάζουν Πόπη αλλά υπέγραψε με το βαφτιστικό της για να προσδώσει μεγαλύτερη αξιοπιστία στο γραπτό βίωμά της. Με ένα μεγάλο ερώτημα να αιωρείται μονίμως: «Μήπως τελικά είμαι άχρηστη;»

Μερικά σχόλια, δικά μας.

  1. Όχι, δεν είσαι άχρηστη. Διάβασε κάτι γι’ αυτό (σε άλλο πνεύμα) εδώ .
  2. Την Πέμπτη 19/6 στις 19.00, το Ημερολόγιο Ενός Ανέργου παρουσιάζεται στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων.
  3. Μπορείς να ποστάρεις και τη δική σου ιστορία στο imerologioanergou.gr.