Ημερομηνία: Τρίτη, 12 Ιανουαρίου 2016
Κατηγορίες: Επιχειρηματικότητα, Μη κατηγοριοποιημένο
“Μπορούμε να κάνουμε πολλά, φτάνει να θέλουμε”.
Μπορούμε, αλήθεια; Και πόσο σίγουρες είμαστε ότι θέλουμε;
Και τι χρειάζεται πέρα απο ενα καλό business plan;
Μεγάλα κεφάλαια;
Όχι πάντα.
Ένας κύκλος από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν;
Δεν είναι σίγουρο ότι θα το έκαναν.
Το καλύτερο επαγγελματικό πλάνο, ο καλύτερος λογιστής, οι καλύτεροι συνεργάτες δεν μπορούν να σου εξασφαλίσουν την τεράστια επιτυχία και την αναγνώριση. Υπάρχει, όμως, ένας μοναδικός παράγοντας που μπορεί να σου τα δώσει όλα.
Και αυτός είναι…όχι, δεν πρόκειται για άντρα! Είναι μόνο το Πάθος. Είναι αυτή η ανελέητη φωτιά που καίει μέσα σου για να πετύχεις. Είναι αυτό που σε κάνει να μη σε ενδιαφέρει να βγεις για ένα -ακόμα- βαρετό shopping therapy με απογοητευμένες φίλες όταν καίγεσαι να παραδώσεις κείμενο, παραγγελία ή να τα δώσεις όλα προκειμένου να έχει καλή έκβαση εκείνο το meeting που καιρό πάλευες να οργανώσεις.
Είναι οι βραδιές που συχνά θα σε βρούνε μόνη, εκνευρισμένη, κουρασμένη για όλα τα projects που δεν προχωράνε όπως θα ήθελες, και νιώθεις την ανάγκη να τα παρατήσεις, να κάνεις και εσύ ό,τι κάνουν οι άλλοι.
Αλλά κάπου εκεί βλέπεις το στόχο -έστω και τον μακρινό- να σε περιμένει. Αυτός ο στόχος που αμυδρά φαίνεται όταν τα νεύρα σου είναι στα όρια τους, είναι αυτό που λέμε Πάθος.
Πώς καταλαβαίνουμε ότι το έχουμε; Απλό. Είναι η σκέψη που μας βασανίζει μερόνυχτα και αμέτρητα 24ωρα. Είναι το όραμα που βλέπουμε ολοζώντανο μπροστά μας και ενίοτε μας τυφλώνει με τη λάμψη του.
Είναι η επιλογή του να μαζέψεις χρήματα για ακόμα ένα σεμινάριο που θα σε ταξιδέψει πιο γρήγορα στον προορισμό σου αντί να αγοράσεις εκείνο το –ομολογουμένως ανεπανάληπτο- ζευγάρι επώνυμα πέδιλα, ασορτί με το ίδιο ανεπανάληπτο clutch. Είναι η επιλογή του να κάνεις δύο δουλειές προσπαθώντας να δικτυωθείς καλύτερα, είναι το να βρίσκεσαι σε κάθε course σχετικό με την εργασία σου, είναι να βρίσκεσαι με άτομα που θα αποτελέσουν για σένα την απόλυτη έμπνευση για να κάνεις πράγματα, εφόσον και εκείνα τα έχουν ήδη κάνει.
Διαλέγοντας τις μάχες μας, μένουμε προσκολλημένοι στους δικούς μας πολέμους, και στις ολόδικες μας νίκες. Μιλώντας για πόλεμο, εννοώ πάντα τον πόλεμο με το μεγαλύτερο εχθρό, που δεν είναι άλλος απο τον ίδιο μας τον εαυτό. Που του είναι ευκολότερο να κάνει μεγάλα βήματα προς τα πίσω, παρά μικρά και αργά προς τα μπροστά.
Σε αυτόν τον πόλεμο θα έχεις και άλλους εχθρούς πέρα απο εσένα. Τους ''άλλους''. Που σε αγαπάνε, με τρόπο που τους κάνει να απορούν γιατί δουλεύεις τόσο. Που δεν κατανοούν το Πάθος που χρειάζεται για να αλλάξεις την ζωή σου, ενώ μπορείς κάλλιστα να κάνεις ό,τι κι εκείνοι -δηλαδή μια προβλέψιμη και χωρίς δυνατές συγκινήσεις ζωή.
Η συνηθισμένη ζωή και οι μικρές προσδοκίες, φυσικά, είναι μια χαρά αλλά μόνο όταν αποτελούν συνειδητές επιλογές και όχι μια ανευ όρου παράδοση στη μαζικοποίηση του “έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε;”. Πολλά. Φτάνει να ξέρουμε γιατί το θέλουμε και για πόσο.
Γιατί το Παθος δεν έχει να κάνει με τον πρόσκαιρο ενθουσιασμό, έχει να κάνει με το να μην είσαι καλά μέσα σου αν δεν κάνεις ό,τι μπορείς για να φτάσεις στον προορισμό σου. Προσωπική μου άποψη; Το ταξίδι είναι πάντα ευχάριστο. Αλλά το κάνουμε για να φτάσουμε στον προορισμό. Κυρίως. Και αυτός έχει απαιτήσεις.
Συνεργάτες που θα σε καταλάβουν. Ένα καλό πλάνο απο έναν αξιόπιστο επαγγελματία. Ανθρώπους θετικούς και αποτελεσματικούς γύρω σου. Σεμινάρια για ό,τι νέο συμβαίνει στον κλάδο σου.
Όλα αυτά μαζί με το πάθος, είναι η μοναδική συνταγή για να πετάξουμε ψηλά. Κι ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι να πετάνε ψηλά. Κάποιους τους ζαλίζει το υψόμετρο και φοβούνται -δικαιολογημένα- ότι μπορεί να χάσουν ό,τι είχαν συνηθίσει να κατέχουν.
Αρχή του χρόνου και αυτές οι μέρες είναι ιδανικές για να σκεφτείς: “Θέλω μια χρονιά ίδια με την προηγούμενη στα επαγγελματικά μου;”
Δική σου η ζωή. Δική σου και η επιλογή.