TITLchristina-wocintechchat-com-LQ1t-8Ms5PY-unsplash

Τι σημαίνει η έμφυλη ισότητα στον κόσμο;

Κατηγορίες: Στον Κόσμο

Η Άννα Μπουνάτσου, εθελόντρια στο Women On Top, είχε την ευκαιρία να συζητήσει για το θέμα της ισότητας που μας απασχολεί με έναν νέο άντρα από τη Νιγηρία -οι απόψεις του αλλά και οι περιγραφές του την έκαναν να συνειδητοποιήσει ότι τα ζητούμενα και οι ανησυχίες μας έχουν κοινή βάση, παντού.

_____________________________________________________________________________________________________

Ο Στιβ είναι πάντα χαμογελαστός, πρόσχαρος κι έτοιμος να σου φτιάξει τη διάθεση, ό,τι κι αν συμβαίνει τριγύρω. Ως bartender έχει λάβει μέρος σε αρκετούς διαγωνισμούς κι έχει διακριθεί για το ήθος και τις δεξιότητές του στον χώρο της εστίασης. Αυτό, όμως, που πάντα μου προκαλούσε εντύπωση είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει και αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του, τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι πολλοί συνηθίζουν.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Νιγηρία, έφυγε από κει σε ηλικία 22 ετών και ήρθε στην Ελλάδα. Τα τέσσερα αδέλφια του ζουν στη Νιγηρία, όπως και οι γονείς τους. Ο πατέρας του είχε ένα εργοστάσιο παραγωγής κατασκευαστικών υλικών και πλέον είναι συνταξιούχος. Η μητέρα του είναι λέκτορας στο Πανεπιστήμιο και δουλεύει ακόμα και σήμερα, στα 60 της χρόνια.

Η μητέρα του Στιβ είχε δείξει από μικρή ηλικία ότι θα αποκτούσε μία ξεχωριστή δυναμική για τα τότε πρότυπα της Αφρικής. Ήταν το μοναδικό κορίτσι που πήγε στο σχολείο -σε ένα σχολείο που, όπως όλα τότε, ήταν μόνο αρρένων. Πολύ σύντομα διαμόρφωσε έναν χαρακτήρα που έκλινε προς τα λιγότερο παραδοσιακά πρότυπα μιας πιο αναπτυγμένης ηπείρου.

Από τότε μέχρι σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Από εκεί που οι γυναίκες στην Αφρική δεν πήγαιναν καν σχολείο, τώρα διεκδικούν τα δικαιώματά τους, όχι μόνο ως προς την εκπαίδευση αλλά φυσικά και ως προς την εργασία.

«Ακόμα και στη Νιγηρία οι γυναίκες διαδηλώνουν πλέον για τα δικαιώματά τους» μου είπε ο Στιβ. «Το είδα το καλοκαίρι, που πήγα να επισκεφτώ τους δικούς μου».

Όταν τον ενημέρωσα πως, σύμφωνα με έρευνες, οι γυναίκες που εργάζονται σε επαγγέλματα με προοπτικές ή κατέχουν θέσεις ευθύνης είναι, σε παγκόσμια κλίμακα, ακόμη και σήμερα, πολύ λιγότερες από τους άντρες, μου είπε πως αυτό είναι κάτι που περίμενε αλλά δυσκολεύεται να το αποδεχτεί. Θεωρεί ότι ζούμε στο σκοτάδι και ότι αυτό θα πρέπει να σταματήσει -άμεσα.

«Ναι, οι γυναίκες κάνουν τα παιδιά. Οι γυναίκες παίρνουν άδεια μητρότητας και μένουν για ένα χρονικό διάστημα εκτός εργασιακού χώρου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορούν αν ανταποκριθούν σε οποιαδήποτε ανάγκη. Πρέπει να επιστρέψουν στη δουλειά και να ολοκληρώσουν το δικό τους έργο».

Ακόμα κι αυτό, βέβαια, αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο ανισότητας μεταξύ γυναικών και αντρών στον εκάστοτε εργασιακό χώρο. Η άδεια μητρότητας δίνεται στις γυναίκες προκειμένου να ανταποκριθούν στις ανάγκες του νέου μέλους της οικογένειας και αυτό το χρονικό διάστημα αναγκαστικά τις αφήνει εκτός εργασίας. Δε θα έπρεπε να υπάρχει αντίστοιχα ένα σεβαστό χρονικό διάστημα ώστε και ο πατέρας να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα οικογενειακά καθήκοντα με ίση αξία και ίδιες ευθύνες;  Όσο απαραίτητη είναι η παρουσία της μητέρας, άλλο τόσο είναι και η παρουσία του πατέρα. Εφόσον μιλάμε για εξέλιξη στις εργασιακές και οικογενειακές αξίες των ανθρώπων, γιατί να στερείται ο πατέρας αυτά τα δικαιώματα; Ίσως, πιστεύω, αν μοιραζόταν η άδεια μητρότητας με την άδεια πατρότητας, η κάθε μητέρα να μπορούσε να προσφέρει κάποιες υπηρεσίες κατά το διάστημα της απουσίας της, δουλεύοντας ελάχιστες ώρες από το σπίτι, με σκοπό να μη χάνει επαφή με τη ροή των εξελίξεων στον εργασιακό της χώρο.

Όλα όμως έχουν να κάνουν με τα πρότυπά μας. «Φαίνεται ότι οι γυναίκες είναι πιο ήπιες, γιατί έτσι έχουν μάθει οι άντρες να τις βλέπουν» μου λέει ο Στιβ. «Αυτή ακριβώς είναι η αδυναμία τους, το ότι έτσι έχουν μάθει οι άντρες να τις βλέπουν. Από πάντα μαθαίναμε ότι οι άντρες έχουν τη δύναμη του αρχηγού της αγέλης και γι’ αυτό εκείνοι αισθάνονται ότι πρέπει να τις απομακρύνουν από τη δράση για να τις προστατέψουν. Αυτό ισχύει και για τον οικογενειακό αλλά και για τον εργασιακό χώρο, μόνο που στη δεύτερη περίπτωση η απομάκρυνση είναι ίσως λίγο περισσότερο ο στόχος. Στο τέλος όμως η δουλειά απλά πρέπει να γίνει -από εκείνον ή εκείνη που θα την κάνει πιο σωστά».

Η μητέρα του Στιβ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του και στον τρόπο που αυτός βλέπει τον κόσμο σήμερα. Ο πατέρας της ήταν πάστορας και η μητέρα της απλά η γυναίκα του πάστορα, που δεν είχε σαφή άποψη, αλλά μόνο φόβο για το τι θα πει η κοινωνία. Κι όμως, η κόρη τους πήγε στο σχολείο, σπούδασε και έγινε μία ανοιχτόμυαλη κι ανεξάρτητη γυναίκα στη Νιγηρία του 1980.

«Η μητέρα μου υποστήριξε πολύ την απόφασή μου να φύγω από τη χώρα και να ψάξω να βρω τον εαυτό μου» μου λέει ο Στιβ.

Ο πατέρας του, αν και δηλώνει πιο παραδοσιακός, στην ουσία μάλλον ήταν κι αυτός ένας επαναστάτης της εποχής του. Σε ηλικία 11 ετών έφυγε από το χωριό του για να πάει να ζήσει μία καλύτερη ζωή στην πόλη. Δούλευε για να μπορεί να πληρώνει τα εισιτήρια της μεταφοράς του, μόνο και μόνο για να πετύχει το στόχο του. Όταν τα κατάφερε, βοήθησε και την υπόλοιπη οικογένεια να φύγει από το χωριό και να εγκατασταθεί πλέον στην πόλη.

«Μην ξεχνάς ότι μιλάμε για την Αφρική. Η οικογένεια δεν ήταν 10-20 άτομα. Έχω 60 άτομα συγγενείς. Με ξέρουν όλοι εκεί. Θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά. Υγιή παιδιά. Που θα μπορούν και θα ζουν τη ζωή τους όπως εκείνα θέλουν. Χωρίς τα καθιερωμένα κοινωνικά πρότυπα να τα καταδικάζουν. Οι γυναίκες έχουν μάθει από τους προγενέστερους να φροντίζουν για όλα στο σπίτι κι έτσι οι άντρες βαριούνται να ασχοληθούν με αυτό γιατί πολύ απλά έτσι τους έχουν μάθει οι μητέρες τους. Αυτό υπάρχει έντονα σε ένα σπίτι και φυσικά καθρεφτίζεται και στον εργασιακό χώρο. Έτσι μπαίνουν τα όρια στις γυναίκες και μπαίνουν οι ταμπέλες και οι άντρες αποκτούν αυτόματα το δικαίωμα να διεκδικήσουν με περισσότερες αξιώσεις μια θέση εργασίας. Όμως ο άντρας πρέπει να καταλαβαίνει τη γυναίκα. Είμαστε συνέταιροι σε όλα».

Τον ακούω και σκέφτομαι ότι, ως Ευρώπη ή ως Αμερική, πιστεύουμε πως έχουμε τεράστιες διαφορές από χώρες της Αφρικής. Τελικά όμως σε μία πιο γενική αλλά και ταυτόχρονα ξεκάθαρη εικόνα, δεν έχουμε. Ό, τι συμβαίνει εκεί, συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Και ο αγώνας που κάνουν οι γυναίκες για να βρουν το δρόμο προς την ισότητα, μπορεί να έχει αλλιώτικο χαρακτήρα ή ένταση από περιοχή σε περιοχή, όμως τελικά έχει κοινά στοιχεία παντού.

«Οι γυναίκες χρειάζονται μεγαλύτερο κίνητρο για να είναι δυνατές, για να μπορέσουν να επιτύχουν. Βλέπουμε πλέον γυναίκες προέδρους και πρέπει όλοι να παραδειγματιστούμε από αυτό. Δεν χρειάζεται απαραίτητα μια γυναίκα να ενδυναμώσει μία άλλη γυναίκα. Όλοι πρέπει να δίνουμε δύναμη στους άλλους να φτάσουν στο καλύτερο του εαυτού τους».