TITLStoRafi_Martios-1640x1093_SiteFeature

Η Λέσχη Ανάγνωσης #ΣτοΡάφι πηγαίνει στο ΕΜΣΤ!

Κατηγορίες: Women in Art, Νέα του WoT, Στο Ράφι

Πώς θα ήταν ο ζωή μας εάν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;

Αυτόν τον μήνα, το Ράφι μας φεύγει από την βιβλιοθήκη του Women On Top και επισκέπτεται το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Σε μια μοναδική ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με το έργο της Λήδας Παπακωνσταντίνου, η Λέσχη Ανάγνωσης #ΣτοΡάφι θα περιηγηθεί στην αναδρομική της έκθεση, για να δούμε πώς ζητήματα έμφυλης ταυτότητας, προσωπικής & συλλογικής μνήμης, σχέσης λόγου & σωματικότητας, αποκτούν κοινωνική διάσταση μέσα από την εικαστική της τέχνη.

Ανυπομονούμε να σας δούμε από κοντά, την Τετάρτη 20/3 στις 17:00-19:30, στο ΕΜΣΤ, για να ξεναγηθούμε στην αναδρομική έκθεση της Λήδας Παπακωνσταντίνου “Χρόνος στα χέρια μου”, στο πλαίσιο του αφιερώματος “Και αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;”. Μαζί θα συζητήσουμε, θα αφουγκραστούμε και θα συνδέσουμε την εικαστική τέχνη με την ανάγνωση, τη λογοτεχνία, την ποίηση.

Οι θέσεις είναι περιορισμένες, δηλώστε συμμετοχή εδώ.


Λίγα λόγια για την έκθεση:

Το “Και αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο” περιστρέφεται γύρω από ένα υποθετικό ερώτημα που επαναλαμβάνεται συχνά: τι θα συνέβαινε αν η διακυβέρνηση του κόσμου είχε θηλυκά χαρακτηριστικά, αν βασιζόταν στην ενσυναίσθηση, την φροντίδα, την κατανόηση και όχι στον ανταγωνισμό, την βία, και την διαρκή αναζήτηση της ισχύος; Άραγε θα ήταν καλύτερος ο κόσμος μας; Μήπως κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος των πολιτικών και ένοπλων συγκρούσεων και αδιεξόδων; Θα ήταν σε καλύτερη μοίρα τα ανθρώπινα δικαιώματα; Οι οικονομικές πολιτικές θα ήταν κοινωνικά πιο δίκαιες και με ευαισθησία για το περιβάλλον και τους μη ανθρώπινους συντρόφους μας; Θα υπήρχαν περισσότερες συζητήσεις και συμβιβασμοί; Ή μήπως θα γινόμασταν μάρτυρες των ίδιων ανθρώπινων ελαττωμάτων, της διαφθοράς και των καταχρήσεων εξουσίας στις οποίες επιδίδονται όσοι κατέχουν κρίσιμες θέσεις λήψης αποφάσεων; Σε μια εποχή κατά την οποία βλέπουμε την ενίσχυση ανδροκρατούμενων αυταρχικών διακυβερνήσεων σε διάφορα μέρη του κόσμου, που οδηγούν σε κοινωνική και πολιτική πόλωση και αυξημένες γεωπολιτικές εντάσεις, μοιάζει να είναι η κατάλληλη στιγμή για να προβληματιστούμε πάνω σε αυτά τα ερωτήματα που επανέρχονται ολοένα και συχνότερα (στον δημόσιο διάλογο).

Η έκθεση διανύει το δεύτερο κομμάτι της, “Χρόνος στα χέρια μου”, οργανώνοντας την πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση της Λήδας Παπακωνσταντίνου (1945), μια από τις σημαντικότερες καλλιτέχνιδες της ιστορίας της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα. Η Παπακωνσταντίνου ανέπτυξε για σχεδόν πέντε δεκαετίες ένα πολυσχιδές έργο που έλαβε μια ποικιλία μορφών: περφόρμανς, γλυπτικά έργα, βίντεο, in situ εγκαταστάσεις, ζωγραφική, κ.ά., προκειμένου να διερευνήσει θέματα φύλου, σεξουαλικότητας, συλλογικής και προσωπικής μνήμης, ιστορίας, πολιτικής και οικολογίας, πάντα με επίκεντρο το σώμα. Το έργο της αποτελεί τομή για το πεδίο της τέχνης στην Ελλάδα και είναι σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τις νεότερες γενιές καλλιτεχνών.

Λίγα λόγια για την καλλιτέχνιδα:

Η Λήδα Παπακωνσταντίνου (1945, Αμπελώνας Λάρισας) ζει και εργάζεται στις Σπέτσες. Το διάστημα 1962-65 σπούδασε γραφικές τέχνες στο Α.Τ.Ι. (Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη) στην Αθήνα, ενώ κατά τα έτη 1965-66, φοίτησε στο προπαρασκευαστικό έτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Καλές Τέχνες στο Loughton College of Art, Λονδίνο (1967-68) και στη συνέχεια στο Maidstone College of Art (Kent Institute of Art & Design) (1968-71), όπου πραγματοποίησε και τις πρώτες περφόρμανς και φιλμ περφόρμανς της. Το 1971 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου και  παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση στο Καλλιτεχνικό Πνευματικό Κέντρο Ώρα με τίτλο Ένα περιβάλλον, το 1974. Το διάστημα 1975-1979 δημιούργησε στις Σπέτσες ένα κοινοτικό «φτωχό» θέατρο με όνομα «Σπετσιώτικο Θέατρο». Έχει παρουσιάσει το έργο της σε σημαντικές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις: Το κουτί, Γκαλερί 3, Αθήνα (1981), 20η Μπιενάλε του Σάο Πάολο (1989), Λήδα Παπακωνσταντίνου – Performance, Film, Video 1969-2004, Μπέη Χαμάμ, Θεσσαλονίκη, διοργάνωση Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (2006), Εις το όνομα, 1η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (2007), Για πάντα, Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας (2009), Ναι + όχι, Λουτρό των Αέρηδων (2011), Οι 3 Παπακωνσταντίνου: Θοδωρής, Λίτσα, Λήδα, Φουγάρο The Gallery, Ναύπλιο (2016).