TITLantigoni karkanaki

Η Αντιγόνη Καρκανάκη στο Live A Legacy από τη Mastercard και το Women On Top

Κατηγορίες: Diversity & Inclusion, Επιμόρφωση, Νέα

Από τις 13/9 έως τις 17/10, παρουσιάζουμε μέσα από το blog του Women On Top τις ξεχωριστές γυναίκες που επιλέχθηκαν ως ομιλήτριες, μέντορες και trainers για την πρωτοβουλία Live A Legacy, που πραγματοποιείται για δεύτερη φορά φέτος, από τη Mastercard και το Women On Top, στις 19/10/2019, στο Ωδείο Αθηνών. Μπες στο Live A Legacy για να μάθεις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα της εκδήλωσης και τις παράλληλες δράσεις και δήλωσε τη συμμετοχή σου!


 

Η Αντιγόνη δεν ήξερε από ποια χώρα θα χρειαστεί να πετάξει για να είναι μαζί μας στη σκηνή του Live A Legacy στις 19 Οκτωβρίου. Κι αυτό λέει πολλά για τον τρόπο ζωής και τη μέχρι τώρα πορεία της. Αφού πήρε το πτυχίο της στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο Πατρών, η Αντιγόνη εργάστηκε στον τομέα του real estate στην Ελλάδα. Πήρε το Master’s της στο Real Estate and Construction Management και στη συνέχεια εργάστηκε για δύο ακόμα χρόνια στον τομέα αυτό.

Η έλλειψη ικανοποίησης και η αναζήτηση νέων προκλήσεων, την οδήγησαν να αρχίσει, το 2009, να δουλεύει με τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» και να αναλαμβάνει την πρώτη της αποστολή στην Υεμένη, ως Finance Manager. Δούλεψε με τους ΓΧΣ στην Αιθιοπία και στο Σουδάν και για ενάμιση χρόνο στην Τουρκία. Αργότερα, δούλεψε στο Νότιο Σουδάν και στην Ουκρανία, σε προγράμματα επείγουσας βοήθειας. Στην πορεία, άρχισε να συνεργάζεται με τον Μη Κυβερνητικό Οργανισμό Action Against Hunger, ως επικεφαλής του Τμήματος Οικονομικών στη Μιανμάρ. Το 2017 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με το Norwegian Refugee Council ως Support Coordinator και ύστερα με τους ΓΧΣ, στη Σάμο, ως Project Coordinator. Σήμερα ολοκληρώνει το Master’s της σε Public Health for Development στο London School of Hygiene and Tropical Medicine.

Διάβασε τι μας είπε λίγες εβδομάδες πριν από το Live A Legacy και κλείσε θέση για να ακούσεις και από κοντά τη μοναδική της εμπειρία.

 

Τι θα ήθελες να ξέρει για σένα κάποιος ή κάποια που σε γνωρίζει για πρώτη φορά;

Ότι μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά μου, λατρεύω αυτό που κάνω στον ανθρωπιστικό τομέα. Η ιδιότητά μου στα αγγλικά λέγεται «humanitarian worker» και αυτό που συμβαίνει στην πράξη είναι ότι είμαι μεν σταθερά στο pool συνεργατών των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, αλλά επειδή ο σύντροφός μου δουλεύει μόνιμα με την Ύπατη Αρμοστεία, προσπαθώ να συνεργάζομαι και με άλλες οργανώσεις που έχουν ανάγκες στο μέρος κάθε φορά που έχει τη βάση του εκείνος, ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο μαζί.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στη δουλειά αυτή;

Το ότι γνωρίζω κόσμο, διαφορετικούς ανθρώπους και ότι τους γνωρίζεις σε βάθος, μέχρι που στο τέλος αντιλαμβάνεσαι ότι είμαστε όλοι ίδιοι, δεν υπάρχουν πραγματικές διαφορές. Επίσης η περιπέτεια και το ότι έχω την ευκαιρία να μπαίνω στην κουλτούρα των ανθρώπων. Καμιά φορά οι γύρω μου μού λένε «είναι αξιοθαύμαστο αυτό που κάνεις». Για μένα αυτό δεν ισχύει. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε απ’ όπου κι αν βρισκόμαστε, ακόμα και σε ψυχολογικό επίπεδο. Οπότε δεν νιώθω ότι κάνω κάτι παραπάνω από εκείνον που προσφέρει από τον τόπο στον οποίο βρίσκεται.

Ποιες είναι οι πιο δύσκολες στιγμές που έχεις ζήσει σ’ αυτή τη δουλειά;

Τις πιο δύσκολες συνθήκες τις έχω συναντήσει στο Νότιο Σουδάν γιατί εκεί η κατάσταση ήταν πάρα πολύ κακή, τόσο για τους ανθρώπους εκεί όσο και για εμάς, που προσπαθούσαμε να τους υποστηρίξουμε. Όμως εξίσου σοκαριστική ήταν για μένα η εμπειρία μου στην Ελλάδα, στη Σάμο, όπου δούλεψα στο μεταναστευτικό. Θεωρούσα και θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να ζούμε μέσα σε αυτό τον πλούτο και την κατανάλωση ως λαός και οι πρόσφυγες στη χώρα μας να ζουν σε τόσο άθλιες συνθήκες. Στο Σουδάν οι συνθήκες ήταν άθλιες για όλους. Στην Ελλάδα θεωρώ απαράδεκτο το να υπάρχουν μωρά που κοιμούνται στο δάσος.

Από τα ταξίδια σου και τις εμπειρίες που έχεις βιώσει, ποιες πιστεύεις ότι είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σήμερα;

Τι να πρωτοπώ; Να το πιάσω από τη γέννα, που πεθαίνουν οι γυναίκες από το τίποτα, επειδή δεν μπορούν να πάνε σε νοσοκομεία; Από την έλλειψη νερού, που αναγκάζονται οι γυναίκες να πηγαίνουν πολύ μακριά για να βρουν νερό να μαγειρέψουν και συναντάνε στο δρόμο τους απίστευτες δυσκολίες, άγρια ζώα, βιασμούς; Από τη βία των συντρόφων τους, που μάλιστα κορυφώνεται σε περιοχές και περιόδους εμπόλεμων καταστάσεων;

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Συμβαίνει γιατί μετά από μία κρίση, έχεις στην περιοχή ανεβασμένα ποσοστά ανθρώπων με ψυχολογικά προβλήματα και μετατραυματικό στρες, τα οποία επιβαρύνουν τυχόν ήδη υπάρχουσες ή υποβόσκουσες βίαιες συμπεριφορές. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη για τους άντρες που έχουν βιώσει οι ίδιοι βία ή εκείνους που έχουν χάσει τη δουλειά τους και την περιουσία τους και βιώνουν πολύ τραυματικά το ότι δεν μπορούν να προσφέρουν στις οικογένειές τους.