Ημερομηνία: Δευτέρα, 29 Ιουνίου 2020
Κατηγορίες: #WomenWeTrust, Diversity & Inclusion, Επιχειρηματικότητα, Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, Ιστορίες επιτυχίας, ΝέαΣτη σειρά Women we trust, η Άννα Μπουνάτσου συνομιλεί με νέες επιχειρηματίες που έφτιαξαν κάτι καινούριο από το μηδέν, με την πολύτιμη υποστήριξη του The People's Trust. Αν θέλεις να μάθεις πώς φτιάχνεται μια επιχείρηση, ποια είναι τα εμπόδια που θα συναντήσεις, αν το επιχειρείν είναι για σένα και ποιος μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τις προκλήσεις που θα βρεις στο δρόμο σου, έλα να γνωρίσεις αυτές τις γυναίκες που κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα -και πιστεύουν ότι μπορείς να κάνεις κι εσύ το ίδιο.
Η Άννα Αντωνιάδου βρίσκεται εδώ και 12 χρόνια στο χώρο του χορού. Έχει σπουδάσει την τέχνη της κίνησης και πέρα από την κλασική της μορφή, μέσα από ενεργειακές και εναλλακτικές τεχνικές. Έχει εργαστεί επίσης αρκετά χρόνια ως χορεύτρια, χορογράφος και δασκάλα χορού, ενώ σχεδόν πριν από δύο χρόνια αποφάσισε, μέσω της πρώτης της επιχειρηματικής κίνησης, το Different Reality Dance Center, να δείξει στον κόσμο πόσο όμορφο είναι να γνωρίζεις το σώμα σου μέσα από τη χορευτική κινησιολογία.
Πως προέκυψε το να ανοίξεις τη δική σου σχολή χορού; Είναι η φυσική εξέλιξη το να αποκτήσεις τη δική σου επιχείρηση, όταν είσαι δασκάλα;
Πάντα ήθελα να διδάσκω, να χορεύω και να χορογραφώ. Από μικρή ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Δεν ήθελα όμως να ανοίξω μια απλή ερασιτεχνική σχολή και να κάνω αυτά που συνηθίζεται να κάνουν οι υπόλοιποι. Ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, με το δικό μου τρόπο, κι έλεγα ότι αυτό απλά θα αργήσει. Κάποια στιγμή βρέθηκα στη Νέα Υόρκη, όπου είχα πάει γιατί είχα κερδίσει υποτροφία σε μια ομάδα, και τότε άρχισαν να μου προσφέρουν συμβόλαια για να μείνω εκεί. Τα αρνήθηκα. Δεν ήξερα, όμως, ποιος ήταν ο λόγος που τα αρνήθηκα. Όταν γύρισα στην Ελλάδα κατάλαβα γιατί. Είχε έρθει η ώρα να κάνω το δικό μου βήμα. Δεν είχα, όμως, τίποτα για να ξεκινήσω. Δεν είχα στήριξη οικονομική, δεν ήξερα πώς, δεν ήξερα τίποτα. Είχα μόνο το όνειρό μου, το όραμά μου. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, γιατί η καθημερινότητα γύρω μου μου φαινόταν απαίσια. Όχι μόνο στο χορό. Έβλεπα ότι τα πράγματα δεν μου άρεσαν και ήθελα να τα αλλάξω, να τα ομορφύνω, να προσθέσω μια διαφορετική οπτική. Ήταν περισσότερο μια εσωτερική ανάγκη που ήρθε και έδεσε με μια έμπνευση καρδιάς.
Για να αρνήθηκες μια θέση στην Αμερική, φαντάζομαι ότι προτιμάς αυτό που κάνεις τώρα από το να εργάζεσαι σε μια άλλη σχολή χορού.
Εννοείται πως αυτό που κάνω με ολοκληρώνει πολύ περισσότερο, γιατί το κάνω με δικούς μου όρους και είναι διαφορετικό. Αλλά δεν απορρίπτω τίποτα. Αν μπορώ να κάνω και κάτι ακόμα περιστασιακά, για λίγο, θα το κάνω, εφόσον πρόκειται να προσφέρω. Αν, δηλαδή, υπάρχει ανάγκη να μοιραστώ κάτι και χρειάζεται να επεκτείνω αυτό που κάνω εδώ και έξω από εδώ, ευχαρίστως θα το κάνω. Μόνο όμως αν υπάρχει ανάγκη να μοιραστώ κάτι. Αν δεν υπάρχει λόγος να το κάνω, θα το απορρίψω. Νομίζω πως αν εστιάζουμε όλοι στο τι μας κάνει χαρούμενες, ακόμη κι αν φαίνεται δύσκολο στην αρχή, εννοώ και από άποψη βιοποριστική, κάποια στιγμή θα μας βγει σε καλό. Αυτό το λέω επειδή βλέπω να συμβαίνουν στη ζωή μου όλα τα πράγματα μαγικά. Από κει που δεν έχω τίποτα, ξαφνικά έχω αυτό που θέλω και ό,τι ονειρεύομαι γίνεται. Βρίσκω πάντα έναν τρόπο να γίνονται όλα.
Τώρα με τον κορωνοϊό πώς κινήθηκες;
Είχαμε υποχρεωτική αναστολή. Δεν το θεωρώ και πολύ αρνητικό αυτό. Είχε, βέβαια, αρνητικές επιπτώσεις πρακτικές, όμως ήταν και μια ευκαιρία να μπούμε πιο βαθιά μέσα μας, να δούμε κάποια πράγματα πιο ουσιαστικά, να προετοιμαστούμε για το πώς θέλουμε να είμαστε μετά από αυτό. Εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάποια live μαθήματα, διαδικτυακά, πράγμα το οποίο ήθελα να κάνω από πριν αλλά τώρα αναγκάστηκα να τα πραγματοποιήσω. Αυτό ήταν ένα ακόμα συν. Δεν το άφησα καθόλου. Αντιθέτως ήμουν πολύ περισσότερο απασχολημένη. Κάποια μαθήματα γίνονται μόνο από κοντά, αλλά κάποια είναι καλύτερο να τα κάνεις διαδικτυακά. Είναι καλό γενικά να είσαι ευέλικτη. Αυτό που έχτιζα στα μαθήματα, προ κορωνοϊού, ήταν να μπορούμε να χορέψουμε σε οποιαδήποτε συνθήκη, να μπορούμε να δημιουργήσουμε τη δική μας κίνηση σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Οπότε, ένα διαδικτυακό πλαίσιο το οποίο δημιουργεί σωματική απόσταση σου μαθαίνει ότι τελικά αυτή η απόσταση δεν υπάρχει κι ότι μπορείς να νιώσεις το σώμα, την κίνηση, την επαφή ακόμα και αν δεν έχεις απέναντί σου μια φυσική παρουσία. Αυτό συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Δηλαδή μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον, ακόμα κι αν δεν είσαι κοντά του. Ο χορός, λοιπόν, είναι ένα πολύ ωραίο εργαλείο για να γεφυρώσεις τις αποστάσεις. Αυτό φυσικά χρειάζεται εσωτερική δουλειά, για να μάθεις να αφήνεσαι στη ροή και να εμπιστεύεσαι. Είναι ένα σημαντικό μάθημα ζωής.
Ποιο είναι το πιο εύκολο και ποιο το πιο δύσκολο κομμάτι που έχεις αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής όσον αφορά τη σχολή χορού ως επιχείρηση πλέον;
Το πιο θετικό είναι ότι το κάνω με τους δικούς μου όρους, δεν έχω κανέναν να μου λέει πώς πρέπει να κάνω το κάθε τι. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Το να έχω την ελευθερία των αποφάσεων μου στο επιχειρηματικό κομμάτι. Το ότι φτιάχνω το δικό μου πρόγραμμα. Επιλέγω ποιοι θα άνθρωποι θα έρχονται εδώ, επιλέγω τους κανόνες με τους οποίους θα λειτουργούμε. Το δύσκολο κομμάτι είναι το πώς θα τα φέρεις βόλτα όλα αυτά, δηλαδή το να διαχειριστείς τα μηνιαία σου έξοδα, να διαχειριστείς τα έκτακτα έξοδα, να πεις «ωραία έρχεται ο επόμενος μήνας και τώρα τι κάνουμε, πώς θα το προωθήσουμε όλο αυτό;». Το κομμάτι της προώθησης, της ισορροπίας και της διαχείρισης των εξόδων είναι δύσκολο. Επίσης, πολλές φορές, ενώ ξέρεις ότι κάτι θέλει χρόνο για να γίνει, εσύ θέλεις να γίνει τώρα, αυτόν το μήνα, ενώ μπορεί να χρειάζεται έξι μήνες, ας πούμε, για να γίνει. Έτσι, όμως χάνεται η υπομονή και η μαγεία.
Φοβόσουν στην αρχή;
Είναι σχεδόν 2 χρόνια που έχω ανοίξει το κέντρο χορού. Στην ουσία, όμως, μετά τον πρώτο χρόνο ξεκίνησα να το δείχνω, γιατί στην αρχή πήγαινα βήμα βήμα, μέχρι να νιώσω καλά. Δεν είναι ότι φοβόμουν, απλά δεν ήθελα να φουλάρω, γιατί ήθελα να ζω την κάθε στιγμή. Τώρα το πάω παρακάτω όλο και πιο πολύ. Δεν ήξερα τίποτα από τεχνολογία και έχω ξενυχτίσει πολύ για να μάθω να χειρίζομαι και τα social media της σχολής. Αυτό ήταν τρομακτικό για μένα. Αλλά μου αρέσει γιατί είναι δημιουργικό. Και θέλω να το κάνω μόνη μου, την ώρα που θα μου έρθει έμπνευση.
Σκέφτηκες κάποια στιγμή ότι θέλεις να τα παρατήσεις;
Όχι, ποτέ. Έχω μάθει στα δύσκολα και πάντα εκεί που έλεγα να τα παρατήσω έβρισκα περισσότερη δύναμη και συνέχιζα. Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση, ό,τι και να με δυσκολέψει, να τα παρατήσω. Αν δω κάτι το οποίο δε βγαίνει και χρειάζεται να κλείσει ένας κύκλος, θα τον κλείσω. Αν νιώσω ότι πρέπει να κλείσω αυτό το κέντρο χορού, θα το κάνω. Αν χρειαστεί θα το δουλέψω με άλλο τρόπο. Θα το μεταμορφώσω, θα το προσαρμόσω. Οπότε δε με πτοεί η όποια δυσκολία. Και τώρα με τον κορονωϊό, που τα πράγματα είναι όντως δύσκολα, λέω πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, οπότε κάτι μαθαίνω, κάπως θα βρω έναν καινούργιο τρόπο να το λειτουργήσω.
Το The People’s Trust πώς το βρήκες;
Είχα μία μαθήτρια με την οποία μια μέρα συζητούσαμε για όνειρα και της είπα ότι θέλω να κάνω αυτό το κέντρο χορού και μου είπε «γιατί δεν κοιτάς το The People’s Trust;» Το είχα, λοιπόν, στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Όταν έφτασε η ώρα, πήρα την απόφαση μέσα σε μία νύχτα. Έτσι ξαφνικά, λέω «ωραία και πώς θα το κάνω τώρα αυτό, αύριο το πρωί που θέλω εγώ; Μήπως να στείλω ένα μήνυμα;» Κι έστειλα. Και ήταν σωτήριο. Φαντάσου ότι δεν το περίμενα. Με πήραν τηλέφωνο και δεν το πίστευα. Μετά λέω «αφού το είπα για πλάκα σχεδόν και έγινε, δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να γίνει». Και μετά είδα ότι σιγά σιγά όλα χτίζονταν. Εντάξει, είχε τη δυσκολία του στην αρχή. Δηλαδή ακόμα και με τη στήριξη ήταν ζόρι, αλλά ήταν ωραίο ζόρι. Δεν το είχα ζήσει ποτέ στη ζωή μου αυτό, οπότε μου άρεσε. Το πιο ωραίο ήταν ότι πάντα όλοι τριγύρω, γνωστοί και άγνωστοι, μου έλεγαν ότι δεν είναι ώρα και με αποθάρρυναν, λόγω των δυσκολιών που υπάρχουν και του φόβου που είχαν εκείνοι. Το θετικό όμως ήταν ότι δεν τα άκουσα όλα αυτά πραγματικά μέσα μου. Αν ο καθένας θέλει, θα βρεθεί τρόπος. Και για εμένα βρέθηκε το The People’s Trust.
Τι θα συμβούλευες μια γυναίκα που θέλει να κάνει τώρα να γίνει επιχειρηματίας;
Καταρχάς να δυναμώσει τον εαυτό της, όχι ως επιχειρηματία αλλά ως γυναίκα. Να μπορέσει να νιώσει την ουσία της, τη δύναμή της. Άπαξ και νιώσει τη δύναμή της δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει το βήμα. Οπότε θεωρώ ότι η καλύτερη συμβουλή είναι «νιώσε τον εαυτό σου, νιώσε τι θες πραγματικά μέσα σου». Αυτό είναι το πιο σημαντικό, το να έχεις ένα στόχο, όχι απλά εγκεφαλικό, αλλά ουσιαστικό. Να μην ακούς κανέναν που θα σε αποθαρρύνει. Βλέπω πολλές γυναίκες που τρομάζουν, θεωρούν ότι είναι ανίκανες, ότι είναι άχρηστες, ότι είναι λιγότερες. Είναι ψέμα. Και είναι ψέμα του εαυτού τους και της κοινωνίας. Βλέπω μαθήτριές μου φοβισμένες και κλεισμένες στον εαυτό τους. Συμβαίνει και σε μαθητές μου, βέβαια, απλά οι γυναίκες το έχουν αυτό περισσότερο. Οπότε πρέπει να ξυπνήσει η δύναμη που έχει κάθε μία μέσα της. Το να πας να μιμηθείς κάτι που έχει πετύχει, θα αποτύχει. Καλύτερη συμβουλή, λοιπόν, για μένα είναι νιώσε τον εαυτό σου και μοιράσου αυτό που έχεις, βγάλε το προς τα έξω. Για μένα το κέντρο χορού είναι η υλοποίηση αυτού που ένιωσα μέσα μου.
Έτσι όπως αντιλαμβάνεσαι τώρα τα πράγματα γύρω σου, θα άλλαζες κάτι στον τρόπο που διαχειρίστηκες το χτίσιμο της επιχείρησης;
Ίσως το μόνο που θα άλλαζα είναι η ταχύτητα. Επειδή το πήγα πολύ αργά, για να μαθαίνω παράλληλα πώς γίνεται όλο αυτό, ίσως τώρα να το έκανα με μεγαλύτερη ταχύτητα. Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να γίνει, δηλαδή, να μην καθυστερούσα τόσο πολύ να το εξελίξω και να το φτάσω εδώ που το έχω φτάσει σήμερα. Αλλά αυτό έχει να κάνει με το πόσο έτοιμη είσαι. Άρα, επειδή εγώ προφανώς δεν ήμουν τόσο έτοιμη, γι’ αυτό πήγαινε λίγο λίγο. Τώρα που νιώθω πιο καλά το βλέπω.
Έχεις δεχτεί κάποια διάκριση, θετική ή αρνητική λόγω φύλου;
Να σου πω την αλήθεια όχι. Το μόνο που έχω νιώσει σαν θετικό είναι το θέμα της ηλικίας, ότι το έκανα αρκετά μικρή. Αυτό που έβλεπα είναι ότι η κίνησή μου αποτέλεσε έμπνευση και για άλλους. Μέχρι και άνθρωποι που ήταν κάποτε δάσκαλοί μου με ρωτούσαν πώς το έκανα. Αυτό το θεώρησα πολύ θετικό. Κάποιοι, βέβαια, μου είπαν ότι ήταν αρνητικό. Αλλά εγώ δεν το είδα έτσι. Στην ουσία δίνεις ένα δρόμο στον άλλον και του λες κοίτα, γίνεται. Οπότε παίρνει κι ο άλλος θάρρος και κάνει τη δική του κίνηση. Επίσης εδώ στο DI-RE θα δεις ότι ούτε μεταξύ μας κάνουμε κανενός είδους διακρίσεις. Για παράδειγμα, είναι ωραίο να λες σε έναν άνθρωπο 60 χρονών ότι μπορεί να χορέψει. Είχα ένα ζευγάρι οι οποίοι ήταν εκπληκτικοί. Παντρεμένοι τώρα, είχαν τα καβγαδάκια τους και ήρθαν να κάνουν μάθημα γιατί ήθελαν να γεμίσουν το χρόνο τους. Δεν ήξεραν τι θα αντιμετωπίσουν. Και ήταν σαν παιδάκια στην αρχή. Όμως όταν άρχισε όλο αυτό να δουλεύει, επειδή δούλευαν το σώμα τους, ξαφνικά τους έβλεπες να σκαρφαλώνουν στα δέντρα. Κάναμε μάθημα έξω στο πάρκο και έπαιζαν, χαίρονταν, ξαναβρήκαν ζωντάνια, άρχισαν να ασχολούνται και με άλλα πράγματα, το σώμα τους από εκεί που ήταν σκεβρωμένο έγινε άψογο, σταμάτησαν να έχουν προβλήματα υγείας. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να κινείται σε όλες τις ηλικίες κι εμείς έχουμε πει όχι, μέχρι τα 50 το πολύ. Μη σου πω και πιο νωρίς βγάζουμε την κινητικότητα από τη ζωή μας. Κι έτσι βλέπουμε πως άνθρωποι σε μεγαλύτερη ηλικία ζουν με πολλά απωθημένα. Έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με απωθημένα. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να κάνει ο καθένας αυτό που έχει μεράκι;
Σχετικά με το The People's Trust
Το The People’s Trust, είναι ένας ιδιωτικά χρηματοδοτούμενος, μη κερδοσκοπικός οργανισμός που υποστηρίζει νεοσύστατες και υφιστάμενες μικρές επιχειρήσεις όλων των κλάδων, παρέχοντας μικροχρηματοδότηση μέχρι το ποσό των €10.000 και δωρεάν υπηρεσίες επιχειρηματικής ανάπτυξης. Όραμά του, να συμβάλει στη μείωση της ανεργίας στην Ελλάδα μέσω της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας. Για το λόγο αυτό, προσφέρει στους επιχειρηματίες του αύριο τα εφόδια που χρειάζονται για να μετατρέψουν τις ιδέες τους σε βιώσιμες επιχειρήσεις. Αναζήτησε περισσότερες πληροφορίες στο https://www.thepeoplestrust.org/.